VRIENDIN

Ze sprong van het ene dak op het andere, een actiefilm waardig. Totdat ze bij een muur kwam, waar niet van af te springen was. Ze ging op die muur zitten. Ik stond met de rug tegen de achterkant van die muur en zei: “Sla je benen maar over mijn schouders”. Ze deed het. Ik bukte me en zo kon ze op de grond springen. Ze liep fris en fruitig, vrolijk en vrij voor me uit naar mijn huis. Ze was eerder in de woonkamer dan ik en zei tegen mijn moeder: “Ik ben de vriendin van Piet”. Mij moeder antwoordde: “O”, alsof ze haar verwacht had.
Nou, dat was het hele verhaal. Ik dacht dat ik er niets aan moest toevoegen. Maar je kan het natuurlijk niet nalaten over zo’n droom na te denken. Die vriendin had ik nooit eerder gezien. Wij waren beiden jong volwassen en voor elkaar bestemd. Ik voelde geen opwinding, wist haar gezicht niet, en zag niet wat voor kleren ze aan had. Ik kon haar niet beschrijven. Zij gaf geen uitleg aan mijn moeder hoe ze aan mij was gekomen. Kortom, het hoorde zo, en zij, mijn moeder en ik hadden er vrede mee. Wel voelde ik dat mijn moeder haar doel bereikt had: haar zoon had een gezellin, die haar taak als moeder over nam. Dat te weten was genoeg. Maar omdat je die gebeurtenis steeds weer beleefde, ga je er toch over blijven nadenken.
Ik heb een foto van mijn moeder die met haar drie zusters netjes gekleed, hoeden op, jurk en mantel tot over de knieën, naast elkaar over de Appelmarkt van Bolsward langs de gracht liepen. Ze hadden ongeveer dezelfde lengte, Jetske, de oudste en zorgzaamste, Coba, zelfstandig, Ida, de lang leve de lol, en mijn moeder, de gehoorzaamste. Ze poseerden niet en spraken niet op het moment dat iemand hen fotografeerde. Ze waren gewoon alle vier al enige tijd volwassen en hadden hun doel bereikt: vrome Jetske, getrouwd met gezette, eveneens ernstige en zorgvuldige letterzetter Tjeerd. Ze liepen niet ver van de ingang van het smalle poortstraatje dat naar drukkerij De Jongh liep. Coba, die met de radicaal socialist Nico, die een haringzaak had op de Appelmarkt, was getrouwd; Ida, die met de natuurliefhebber Free was getrouwd, die de spoorrails controleerde, en van het ene afgelegen spoorhuisje naar het andere verhuisde;
mijn moeder Geertje, die met idealistische Kees, mijn vader, kleermaker, was getrouwd. Ze hadden elk hun weg gevonden, of zouden die zeker nog vinden.
Zij hadden drie broers, die ons minder met hun vrouwen en kinderen bezochten: Jan en Douwe die naar Krommenie verhuisden; en Barend. De laatste was aan drank verslaafd. Hij zwierf door Nederland en Duitsland en leefde van de fooien die hij op parkeerplaatsen kreeg van de chauffeurs, op wiens auto’s hij had gepast. Waarom ik Barend het meest bewonderde, komt omdat ik ook meer van de wereld wilde zien. Ik schreef over hem een blogje.

Deze beschrijving kan ik ook op de vier broers en drie zusters van inclusief mijn vader Kees, toepassen. Dat werden bijnamen die zij aan elkaar gaven: twintig jaar oudere koloniaal Coene, Alcoholist alleenstaande timmerman Karel, Sombere kleermaker Piet, mijn vader, de idialistische kleermaker Kees. De zusters: bittere Rens, zure Aaltje en zachtmoedige adventistische Jo. Allen gerouwd.

Ook zij hadden grote eerbied voor hun ouders’. Het hoorde zo.

Ik ben God heel dankbaar, dat mijn vijf kinderen, waarvan twee stiefkinderen, mijn vrouw en mij ook zo beschouwden. Hoe vreemd dat verhaaltje, waarmee ik dit stukje begon, ook moge klinken. Het leven lijkt voor hen en mij als geleid.

Bestemming

Ik had natuurlijk dat verhaaltje kunnen opvullen met bijzonderheden om het prettiger leesbaar te maken: hoe het meisje uit mijn droom er uit zag, wat voor stem ze had en de kleur van haar ogen en haar haar. enzovoort. Maar het drong tot mij door, dat alles wat een mens schrijft door de lezer zelf al wordt ingevuld. Daarom leest iedereen een blog, boek of artikel anders en vindt de één het verhaal maar niks en de ander heel diepzinnig, mooi of toepasbaar metaforisch, een gelijkenis van zijn eigen leven. Geen wonder dat er zoveel verschillende godsdiensten zijn met elk een andere uitleg van teksten, gedeelten of de gehele Bijbel of Koran. En zijn zelfs in elke godsdienst als het Christendom duizenden gemeenschappen, waarvan elk meent, dat de anderen het allemaal mis hebben en zij alleen de inhoud begrijpen en dat aan anderen dienen te verkondigen. Nou ja, het lijkt een beetje slap, als ze dat maar zonder lichamelijk of verbaal geweld doen. Alle ogen zullen tenslotte geopend worden en zien wie dat vriendinnetje uit mijn droom is.