Dagboek
Vrijdag 20 januari 2023
Deed langdurig mjn uiterste best weer een ‘nieuwe post’ (overdenking) in mijn dagboek te plaatsen. Ik doe dit nu op dezelfde pagina’s waarop ik een eerder stuk daarvoor had geschreven, in de hoop dat het bij “documenten’ komt en het kan oproepen, selecteren, reflecteren, copiëeren en tenslotte “plakken” in mijn ‘dagboek’, indien ik dat dan kan vinden en openen en als “nieuwe postst” kan inplakken.
Het vraagt toch wat begrip voor de aanwijzingen die je daarvoor kunt vinden. Jammer dat ik dat begrip blijkbaar niet heb, maar niettemin dagen lang volhardend naar de oplossing zoek. Het is immers sinds lange tijd mijn behoefte en gedachten in letters, woorden en zinnen vast te leggen en voor ieder die het wil lezen goed leesbaar te doen zijn. Voorheen had ik daarvoor papier, enveloppe, pen, inkt, postzegels en adressen nodig, sinds de computer kan worden volstaan met een ‘website’ op je computer.
Iiedereen die een computer heeft kan mijn website vinden door in een browser als b.v. Google tepen “www.blogspot.pietschreuder.com“.
Vrijdag 20 januari 2023
Deed langdurig mjn uiterste best weer een ‘nieuwe post’ (overdenking) in mijn dagboek te plaatsen. Ik doe dit nu op dezelfde pagina’s waarop ik een eerder stuk daarvoor had geschreven, in de hoop dat het bij “documenten’ komt en het kan oproepen, selecteren, reflecteren, copiëeren en tenslotte “plakken” in mijn ‘dagboek’, indien ik dat dan kan vinden en openen en als “nieuwe postst” kan inplakken.
Het vraagt toch wat begrip voor de aanwijzingen die je daarvoor kunt vinden. Jammer dat ik dat begrip blijkbaar niet heb, maar niettemin dagen lang volhardend naar de oplossing zoek. Het is immers sinds lange tijd mijn behoefte en gedachten in letters, woorden en zinnen vast te leggen en voor ieder die het wil lezen goed leesbaar te doen zijn. Voorheen had ik daarvoor papier, enveloppe, pen, inkt, postzegels en adressen nodig, sinds de computer kan worden volstaan met een ‘website’ op je computer.
Iiedereen die een computer heeft kan mijn website vinden door in een browser als b.v. Google tepen “www.blogspot.pietschreuder.com“.
Op het moment dat ik dit ‘concept’ schrijf, is het vrijdag 20 januari 2023, 9 dagen vóór mijn verjaardag op de 29e januari. Zoals ik in het begin schreef, probeer ik dit stukje met een eerder geschreven blog in mijn website te plaatsen.
Helaas: ik kan mijn eigen website daarvoor niet openen en weet niet daarvan de oorzaak is.
Helaas: ik kan mijn eigen website daarvoor niet openen en weet niet daarvan de oorzaak is.
Onder “Nieuwe posrs” letter Verdana staande is tweemaal opgeslagen.
DAGBOEK Geheugen
GEHEUGENVERLIES TIJDELIJK?
De laatste vier dagen van Oktober 2022 werd ik behept met het vergeten van dagelijkse zaken, zoals wat voor dag het is en wat ik te doen had. Behalve de weenschap dat slikkken en praten bijna onmogelijk waren door de pijn waarmee dat gepaard ging, werd het comuniceren met mezelf en anderen moeilijker, zo niet onmogelijk. Vrijdag 4 november 2022. Ik kon dat nog juist mededeen aan de mensen uit mijn buurt, die af en toe op het bankje in he parkje Sacrte Couer naast mij kwamen zitten voor een praatje. Ik kreeg daarop van vooral bedeesd aandoende Jeanne het commentaar dat de oorzaak daarvan kon zijn dat ik meer dan anderen graag het woord nam. Maar dat was juist ter aanmoediging om anderen hun mening over het één en ander te laten zeggen.
Ik plaats dit bericht op mijn dagboek, wat in zeker zin mijn website “www.pietschreuder.blogspot.com” is. Want de wepsite is immers door iedereen gratis te lezen, zoals de fysieke uitgave van mijn boeken “Presikhaaf, het verhaal van een landgoed” (350 pagina’s), en “Piet Schreuder dagboek van een evacué in oorlogsijd” (250 pagina’s), gekocht moeten worden voor op schoot met een boekje in een hoekje.
De uitgave wordt bepaald door de mate van belagstelling hiervoor. Ik merk niets daarvan of ik moet de uitgever in Oosterbeek eens opbellen. Dit betreft ook deze website die hezelfe lot als bijna alle websites ondergaat. Daaruit valt af te lezen, dat ikzelf in de eerste plaats de lezer ben. Ik kan hoofdzakelijk een gesprekspartner naar mijn website verwijzen, wanneer het terzake is.
Als ik al dacht dat een beroemde schrijver als Harry Mulish geen reclame nodig had, dan herinner ik mij een berichtje in de krant dat Harry de speaker van de stationshal had verzocht om te roepen dat de schrijver Harry Mulish werd verzocht zich tot de speaker te wenden voor een voor deze schrijver zeer belangrijk bericht. Waarna Harry met zijn bekende rode halsdoek diagonaal lolpend door de hal liep, ervan verzekerd dat iedereen hem zag lopen…
Ik ben niet direct een spreker in het openbaar, waarmee ik bedoel iemand die een lezing voor een gezelschap in een zaal houdt of een beschouwing een blad plaatst. Wel ben ik, veel jonger zijnde, enige malen uitgenodigd om een lezing te houden over vredesvragatukken.
Als overtuigd en daadwerkeljk pacifist vredesbeweger en dienstweigeraar die vier jaar in een diensweigerarskamp zat, kon ik onmogelijk aan zo’n verzoek geen geboor geven, ondanks enige spreekangst.
Ik plaats dit bericht op mijn dagboek, wat in zeker zin mijn website “www.pietschreuder.blogspot.com” is. Want de wepsite is immers door iedereen gratis te lezen, zoals de fysieke uitgave van mijn boeken “Presikhaaf, het verhaal van een landgoed” (350 pagina’s), en “Piet Schreuder dagboek van een evacué in oorlogsijd” (250 pagina’s), gekocht moeten worden voor op schoot met een boekje in een hoekje.
De uitgave wordt bepaald door de mate van belagstelling hiervoor. Ik merk niets daarvan of ik moet de uitgever in Oosterbeek eens opbellen. Dit betreft ook deze website die hezelfe lot als bijna alle websites ondergaat. Daaruit valt af te lezen, dat ikzelf in de eerste plaats de lezer ben. Ik kan hoofdzakelijk een gesprekspartner naar mijn website verwijzen, wanneer het terzake is.
Als ik al dacht dat een beroemde schrijver als Harry Mulish geen reclame nodig had, dan herinner ik mij een berichtje in de krant dat Harry de speaker van de stationshal had verzocht om te roepen dat de schrijver Harry Mulish werd verzocht zich tot de speaker te wenden voor een voor deze schrijver zeer belangrijk bericht. Waarna Harry met zijn bekende rode halsdoek diagonaal lolpend door de hal liep, ervan verzekerd dat iedereen hem zag lopen…
Ik ben niet direct een spreker in het openbaar, waarmee ik bedoel iemand die een lezing voor een gezelschap in een zaal houdt of een beschouwing een blad plaatst. Wel ben ik, veel jonger zijnde, enige malen uitgenodigd om een lezing te houden over vredesvragatukken.
Als overtuigd en daadwerkeljk pacifist vredesbeweger en dienstweigeraar die vier jaar in een diensweigerarskamp zat, kon ik onmogelijk aan zo’n verzoek geen geboor geven, ondanks enige spreekangst.
DAGBOEK Woensdag 21-12-22
Werd om half negen wakker en wist totaal niet of het nu avond was en ik naar bed ging, of dat het in de morgen was en ik opstond.
Het is immers nu zowel ’s morgens als ’s avonds om half negen donker. Een tijd liggen verdoen met ‘hoe nu verder’, tot ik besloot op te staan en de tv of computer te raadplegen. Ik heb ook nog twee gratis kranten (ik had de abonnementen vergeefs opgezegd) en een tv-gids. Welk programma had k het laatst gezien? Ik heb een wandklok zowel in de slaapkamer boven mmijn bed als een wandklok in de woonkewkenkamer bovenb mijn bank. Met die schiet je natujurlijk ook niet op. HOe ik,lkangzamerhand tot de weerkeliojklheid kwam wee kjmamer genoeg niket meewr, maar het was wel verontrustend en alarmerend gebonden aan mijn leftijd van 97 jaar en 10 maanden.
Er was nog zoiets van die aard. Ik moet het woord DAGBOEK tussen mijn documenten in plaatsen en steeds opzoeken om te zien of ik de meest gedenkwaardige gebeurtenissen al of niet heb besschreven. Hoe lang ben ik nu gebonden aan de rollator, die mij voor een wandelingetje van een klkein uurtje door het parkje Sacre Couer op 5 minuten naast me brengt onderbroken mnet een half uurtje op het al enige maanden bankje op een hogere plek dichter bij Verpeeghuis Regina Paces (Koningin nvan de Vrede) met een ruimer uitzicht over het park tot aan het spoor waarahter de Hoge School Anhem nu wat meer tussen de kaler geworden bomen te zien is. Al gouw komt mijn meest trouwe mergezel Marco met border colley Fay voor het sociale praatje dat soms wat dieper gaat. Al een paar weken komt nu ook Matrisca uit Angerenstein met haar border colley Noah. Zij heeft ruim een maand gelden haar man verloren, zodat wij nu in het park zeven mede weduwen en weduwnaars tellen, al of niet met hun hond. Geen klagers of diep bedroefde gezichten. Langzaam vertelt iedereen iets meer van zijn/haar leven. Ik leerde toen het onderscheid maken tussen introverten (in zichzelf gekeerden) en exroverten zoals men mij zoum kunnen zien met mijn verhalen over mijzelf en (zonder roddelenj) over andere mensen dichtbij en ver af.
Ruim een jaar geleden was daar misschien eerder dan ik, de niet nader te noemen lerares Italinaans met liefde voor Spoanje,. Zij had haar hond verloren maar bleef toch haar wandelingetje in Scare Couer houden. Dat ik de meeste vakanties met mijn gezin in Spanje had gehouden, schiep eem band van herkenning. Van haar kreeg ik het e-mailadres. Ze vond mij blijkbaar ínterressant en ik haar, waardoor uit nieuwsgierigheid met vraag en antwoord wat meer van onze achtergrond en inzichten te vertellen viel. Zij kon in tegenstelling tot anderen e-mailen, dus schreven wij elkaar elke maand, totdat ik blijkbaar iets had gezegd of geschreven, waardoor wij met elkaar botsten.
Het was in de periode dat de complottheorieën en al of niet vaccineren tegen de pandemie Corona het gesprek van de dag was. Zij waarschuwde iedereen dat multimilliardair Bill Gates van Microsoft de wereld naar zijn verderfelijke hand wilde zetten en dat daartoe ook het vaccineren tegen Corona een middel was. Zij toonde aan dat het vaccineren je niet beschermde, want alleen de gevaccineerden kwamen in het ziekenhuis terecht. Ik vond die verkondiging volgens mijn inlichtingen in strijd met de waarheid. Ik zei dat haar onomwonden en zij toonde dat wij geheel anders dachten over de weredsituatie. Ik was zo stom har te zeggen dat ze mijn e-mailbrieven die dat bestreden kon blokkeren. Dat deed ze, en sinds die tijd kwam ze niet meer op mijn bankje zitten en liep ze mij zonder groeten voorbij. Ik zei nog eens dat ik mijn excuses voor mijn mogelijke verkeerde uitlating wilde aanbieden, maar toen zei ze kort dat zij mijn mailtjes niet meer ontving en niet meer wilde ontvangen. Het laatste wat haar ontviel was dat ik haar stalkte, een man die een vrouw dagelijks met zijn aanbidding tot vervelends toe iemand vervolgde. Dito een vrouw die een man zo vervolgde. Een pijnlijke zaak… Ik dacht nu opeens dat het weleens andersom zou kunnen zijn, dat zij met haar houding mijn aandacht wilde trekken of, minder leuk, zij zo daarmee wraak wilde nemen. Misschien waren we elkaar te dicht genaderd als man en vrouw met zekere genegenheid en dat zij daarmee dat gevoel ontkende. Hoe ook, het leeftijdsverschil, misschien wel 35 jaar, zou voldoende zijn om niet meer aan elkaar te denken. Probeer het maar eens…. iK blijf hopen op een verzoening waardoor normale omgang hersteld wordt
Het is immers nu zowel ’s morgens als ’s avonds om half negen donker. Een tijd liggen verdoen met ‘hoe nu verder’, tot ik besloot op te staan en de tv of computer te raadplegen. Ik heb ook nog twee gratis kranten (ik had de abonnementen vergeefs opgezegd) en een tv-gids. Welk programma had k het laatst gezien? Ik heb een wandklok zowel in de slaapkamer boven mmijn bed als een wandklok in de woonkewkenkamer bovenb mijn bank. Met die schiet je natujurlijk ook niet op. HOe ik,lkangzamerhand tot de weerkeliojklheid kwam wee kjmamer genoeg niket meewr, maar het was wel verontrustend en alarmerend gebonden aan mijn leftijd van 97 jaar en 10 maanden.
Er was nog zoiets van die aard. Ik moet het woord DAGBOEK tussen mijn documenten in plaatsen en steeds opzoeken om te zien of ik de meest gedenkwaardige gebeurtenissen al of niet heb besschreven. Hoe lang ben ik nu gebonden aan de rollator, die mij voor een wandelingetje van een klkein uurtje door het parkje Sacre Couer op 5 minuten naast me brengt onderbroken mnet een half uurtje op het al enige maanden bankje op een hogere plek dichter bij Verpeeghuis Regina Paces (Koningin nvan de Vrede) met een ruimer uitzicht over het park tot aan het spoor waarahter de Hoge School Anhem nu wat meer tussen de kaler geworden bomen te zien is. Al gouw komt mijn meest trouwe mergezel Marco met border colley Fay voor het sociale praatje dat soms wat dieper gaat. Al een paar weken komt nu ook Matrisca uit Angerenstein met haar border colley Noah. Zij heeft ruim een maand gelden haar man verloren, zodat wij nu in het park zeven mede weduwen en weduwnaars tellen, al of niet met hun hond. Geen klagers of diep bedroefde gezichten. Langzaam vertelt iedereen iets meer van zijn/haar leven. Ik leerde toen het onderscheid maken tussen introverten (in zichzelf gekeerden) en exroverten zoals men mij zoum kunnen zien met mijn verhalen over mijzelf en (zonder roddelenj) over andere mensen dichtbij en ver af.
Ruim een jaar geleden was daar misschien eerder dan ik, de niet nader te noemen lerares Italinaans met liefde voor Spoanje,. Zij had haar hond verloren maar bleef toch haar wandelingetje in Scare Couer houden. Dat ik de meeste vakanties met mijn gezin in Spanje had gehouden, schiep eem band van herkenning. Van haar kreeg ik het e-mailadres. Ze vond mij blijkbaar ínterressant en ik haar, waardoor uit nieuwsgierigheid met vraag en antwoord wat meer van onze achtergrond en inzichten te vertellen viel. Zij kon in tegenstelling tot anderen e-mailen, dus schreven wij elkaar elke maand, totdat ik blijkbaar iets had gezegd of geschreven, waardoor wij met elkaar botsten.
Het was in de periode dat de complottheorieën en al of niet vaccineren tegen de pandemie Corona het gesprek van de dag was. Zij waarschuwde iedereen dat multimilliardair Bill Gates van Microsoft de wereld naar zijn verderfelijke hand wilde zetten en dat daartoe ook het vaccineren tegen Corona een middel was. Zij toonde aan dat het vaccineren je niet beschermde, want alleen de gevaccineerden kwamen in het ziekenhuis terecht. Ik vond die verkondiging volgens mijn inlichtingen in strijd met de waarheid. Ik zei dat haar onomwonden en zij toonde dat wij geheel anders dachten over de weredsituatie. Ik was zo stom har te zeggen dat ze mijn e-mailbrieven die dat bestreden kon blokkeren. Dat deed ze, en sinds die tijd kwam ze niet meer op mijn bankje zitten en liep ze mij zonder groeten voorbij. Ik zei nog eens dat ik mijn excuses voor mijn mogelijke verkeerde uitlating wilde aanbieden, maar toen zei ze kort dat zij mijn mailtjes niet meer ontving en niet meer wilde ontvangen. Het laatste wat haar ontviel was dat ik haar stalkte, een man die een vrouw dagelijks met zijn aanbidding tot vervelends toe iemand vervolgde. Dito een vrouw die een man zo vervolgde. Een pijnlijke zaak… Ik dacht nu opeens dat het weleens andersom zou kunnen zijn, dat zij met haar houding mijn aandacht wilde trekken of, minder leuk, zij zo daarmee wraak wilde nemen. Misschien waren we elkaar te dicht genaderd als man en vrouw met zekere genegenheid en dat zij daarmee dat gevoel ontkende. Hoe ook, het leeftijdsverschil, misschien wel 35 jaar, zou voldoende zijn om niet meer aan elkaar te denken. Probeer het maar eens…. iK blijf hopen op een verzoening waardoor normale omgang hersteld wordt
EVENWICHT
Ruim een maand geleden heb ik een aanvraag ingediend bij Medipoint, een instelling, gesubsidieerd door de gemeente om mensen te voorzien van hulp in de vorm van adviezen, oefeningen en middelen als een rollator. De ergotherapeute kwam bij me thuis en vertelde dat zij alleen zorgde voor de aanschaf van een ‘ligfiets’ waarmee ik een proefrit met een begeleider (de man die de fiets bracht) mocht maken.
Die man kwam toch met die ligfiets van 4 meter lang, dus kon hij hem mee terug nemen.
Dus geen andere adviezen of oefeningen van de ergotherapeute om te trachten mijn evenwicht zover in balans te krijgen dat ik geen hulpmioddelen meer nodig had.
Overnieuw zoeken naar hulp met dat doel. Op weg naar een onbekend aantal weken en maanden. Niet om hoopvol van te worden.
Ruim een maand geleden heb ik een aanvraag ingediend bij Medipoint, een instelling, gesubsidieerd door de gemeente om mensen te voorzien van hulp in de vorm van adviezen, oefeningen en middelen als een rollator. De ergotherapeute kwam bij me thuis en vertelde dat zij alleen zorgde voor de aanschaf van een ‘ligfiets’ waarmee ik een proefrit met een begeleider (de man die de fiets bracht) mocht maken.
Die man kwam toch met die ligfiets van 4 meter lang, dus kon hij hem mee terug nemen.
Dus geen andere adviezen of oefeningen van de ergotherapeute om te trachten mijn evenwicht zover in balans te krijgen dat ik geen hulpmioddelen meer nodig had.
Overnieuw zoeken naar hulp met dat doel. Op weg naar een onbekend aantal weken en maanden. Niet om hoopvol van te worden.
GEHEUGEN
22-12-1922
De laatste maanden meende ik vergeetachtig te worden. Ik kon, hoe ik mij ook inspande, niet op de naam van iemand of voorwerp of wat ook komen, terwijl ik heel zeker was dat ik die naam moest weten. En juist werd de laatste dagen op tv in gespreksgroepen de tijding besproken dat mensen klaagden over naweeën van de pandemie Coronacovid, o.a.: de concentratiestoornis. Nou moet ik voorzichtig zijn. Enige kennis van psychologie leert mij, dat wanneer ik mijn hersens wil dwingen iets te doen of te laten, ik daar soms juist niet in slaag. Zo ook met mijn geheugen op dit punt. Ik liet die zoektocht rusten en ging aan iets anders denken, en zie: opeens kwam die naam zomaar in mij op. De namen waren natuurlijk in mij opgeslagen.
Wel bemerkte ik ook dat ik gevoelens, gebeurtenissen en namen van de laatste weken even kwijt was en juist die van mijn kleutertijd, jeugd en jongerentijd zomaar ongevraagd voor mij stonden. Niet om bang van te worden, maar gewoon om rekening mee te houden. Het kan komen dat ik op bijna 98-jarige leeftijd af en toe op mijn leven terug kijk en ook dat ongewongen ervaar. Wel prettig terwijl ik probeer een dagboek te schrijven waarin gedachten aan verleden, heden en toekomst samen komen.
22-12-1922
De laatste maanden meende ik vergeetachtig te worden. Ik kon, hoe ik mij ook inspande, niet op de naam van iemand of voorwerp of wat ook komen, terwijl ik heel zeker was dat ik die naam moest weten. En juist werd de laatste dagen op tv in gespreksgroepen de tijding besproken dat mensen klaagden over naweeën van de pandemie Coronacovid, o.a.: de concentratiestoornis. Nou moet ik voorzichtig zijn. Enige kennis van psychologie leert mij, dat wanneer ik mijn hersens wil dwingen iets te doen of te laten, ik daar soms juist niet in slaag. Zo ook met mijn geheugen op dit punt. Ik liet die zoektocht rusten en ging aan iets anders denken, en zie: opeens kwam die naam zomaar in mij op. De namen waren natuurlijk in mij opgeslagen.
Wel bemerkte ik ook dat ik gevoelens, gebeurtenissen en namen van de laatste weken even kwijt was en juist die van mijn kleutertijd, jeugd en jongerentijd zomaar ongevraagd voor mij stonden. Niet om bang van te worden, maar gewoon om rekening mee te houden. Het kan komen dat ik op bijna 98-jarige leeftijd af en toe op mijn leven terug kijk en ook dat ongewongen ervaar. Wel prettig terwijl ik probeer een dagboek te schrijven waarin gedachten aan verleden, heden en toekomst samen komen.
VERTEREN
Heden, 24-25-26 december 2022, de tijd van de viering van het Zonnewendefeest, dat christenen als het feest van de geboorte van Jzus Christus hebben overgenomen, eten velen zich feestelijk ongangs aan gesuikerd krentenbrood. En straks mmet oud e nieuw nog ene poaar olioebollen er overheen. Slaapt me daarop beter? Het verteringsproces vraagt immers veel zuurstof uit het lichaam, merkbaar in het hoofd. Dat wordt er suf van, wat slaperig maakt. Maar dat mag niet zo zijn dat ik die probeer ’s avonds 11 uur te gaan slapen met de bdoeling de volgende moirgen 7 uur wakker te worden, wat voldoende rust suggereert, of dat een wet vban Meden en Perzen is. Helaas, ik zit nu om ’s nachts 4 uur dit stukje te typen, maar na een stukjke muziek dat ik uit d compouter betrek, zal ik de worstelikng onder de dekens voortzetten. Een medicijn-slaapmiddel vertoort het slaapritme, zo lees ik. Het leven kan vermoeiend zijn, maar niet zo, dat je daarvan in slaap valt. Denken is gelijk aan piekeren, en dat kan zo vermeiend zijn, dat je burn-out krijgt. De mensheid raakt in zichelf verdwaald, wat wakker houdt. Komt goed….
Heden, 24-25-26 december 2022, de tijd van de viering van het Zonnewendefeest, dat christenen als het feest van de geboorte van Jzus Christus hebben overgenomen, eten velen zich feestelijk ongangs aan gesuikerd krentenbrood. En straks mmet oud e nieuw nog ene poaar olioebollen er overheen. Slaapt me daarop beter? Het verteringsproces vraagt immers veel zuurstof uit het lichaam, merkbaar in het hoofd. Dat wordt er suf van, wat slaperig maakt. Maar dat mag niet zo zijn dat ik die probeer ’s avonds 11 uur te gaan slapen met de bdoeling de volgende moirgen 7 uur wakker te worden, wat voldoende rust suggereert, of dat een wet vban Meden en Perzen is. Helaas, ik zit nu om ’s nachts 4 uur dit stukje te typen, maar na een stukjke muziek dat ik uit d compouter betrek, zal ik de worstelikng onder de dekens voortzetten. Een medicijn-slaapmiddel vertoort het slaapritme, zo lees ik. Het leven kan vermoeiend zijn, maar niet zo, dat je daarvan in slaap valt. Denken is gelijk aan piekeren, en dat kan zo vermeiend zijn, dat je burn-out krijgt. De mensheid raakt in zichelf verdwaald, wat wakker houdt. Komt goed….