BEKEND ALS B0NTEHOND
Dat gezegde duidt meestal niet op gunstig bekend zijn, dus ik waag ik het er maar op dat dit niet op mij van toepassing is. Ik besefte opeens dat je met één boek bekender kon worden dan een andere schrijver met vijf of tien boeken. In mijn boek over “Presikhaaf Het verhaal” had ik de geschiedenis van Plattenburg ook beschreven.
Maar deze week verscheen de Plattenburgse nieuwsbrief met een foto van mij en een interview over mij over de volle breedte twee van de vier pagina’s. Dat was ten bate van het comité dat zich inzet voor het behoudb van de historische waarden van de wijk Plattenburg. Er waren in het gemeentenieuws artikelen verschenen, waarin de gemeente Arnhem bekend maakte dat er in opdracht van de regering een miljoen woningen bij gebouwd moesten worden. De gemeente Arnhem ging dus uitkijken om daar ruimte voor te vinden en vond die in en om de oudste straat van de wijk Plattenburg: De Schaapsdrift.
Ik had in mijn boek juist die straat als belangrijk omschreven. Het boek was als voor plaatselijke waarde al aardig verkocht. Sommige mensen in het park waar ik elke dag een uurtje verblijf, begonnen mij te groeten en met mij een praatje maken. Door die foto werd ik meer herkend en als ik even op een bankje ging zitten, kwamen er zomaar mensen op en om mij heen. Nou is mijn gewoonte dat ik iedereen groet die ik tegen kom. Maar nu werd dat nog meer op prijs gesteld en groet iedereen mij terug. Aardige jongen toch….
De burgemeester had mij voor mijn vrijilligerswerk waar dat boek een deel van was al met een lintje bedeeld, dus kwam dat hierbij ook naar boven. Misschien stimuleefrt dat anderen ook meer vrijwillgerswerk te doen, maar ook het besef dat daardoor meer naar je mening, als je die hebt, geluisterd wordt. Kan ik die verantwoording dragen? Het wordt soms gepubliceerd. Weg je privatie!
Over privatie wordt de laagtste jaren veel geschreven. Steeds meer mensen zijn bevreesd dat hun naam als ongunstig te grabbel wordt geooid. Het verhaal dat iemand schrijft wordt gepubliceerd en dan loop je dat risico. Men verzoekt in elk geval je naam niet te publiceren. Er zijn al mensen genoeg die jou dan liever dood hebben.
Dat zie je ook aan Bijbelschrijvers als Paulus. Een gedrongen figuur die vaak begeleid werd door geestverwanten, waaronder vele vrouwen, zijn omgeving afreisde om zijn mening te verkondigen. Hij liet het niet alleen bij praten, zijn brieven gingen rond en verschenen in de Bijbel waar 2000 jaar daarna elke dag mensen in lezen en voorlezen. Helaas kreeg hij behalve vrienden ook vijanden, waaronder de overheid en de leiders van Jeruzalem. Het leven van Paulus liep niet goed af. Als je dat leest dan zou je geen vrijwilligerswerk willen doen en vooral niet je gedachten opschrijven en laten publiceren.
Blijkbaar betaald bekenheid lof maar ook misnoegen, jaloersheid en zelfs haat. Maar als ´schrijven´ je te pakken heeft danm kan jem moeilijk anders. Inbrejuk in jem privatie, het zal je wat. Momenteel klaagt de overheid dat zelfs jongeren een taalachterstand hebben en ze niet meer kunnen schrijven. Dat blijkt nog nadeliger voor hen en de matschappij te zijn. Mag ik een briefje van u ontvangen…. mIjn emailadres is P.Schreuder2@upcmal.nl
Blog van Piet Schreuder