Kennismaking in Sacre Couer

droons naar israel

Dagboek 15-4-24

DROONS NAAR ISAEL
Joris jarig bezocht

Ryan en Seraja haalden mij gisteren, zondag 14-4-24 om 3 uur op om na een prachtige route door aan Arnhems grenzende Velp Noord met zijn kleine en grote villa’s tenslotte in de zonnige achtertuin achter hoge hagen aan een tafel te zitten met Nanke, haar broer en vriendin, klein meisje van hen en Jisvi met wat drinken en  een taartje bij te praten. Van mijn zijde getracht ludiek te zijn. Af en toe zagen wij Joris en Hidde even. De laatste verlegen lachend zoals we dat wegens zijn enigszins autisme verwachtten, zich aan Jisvi’s stoel vasthoudend. Ik trachtte hem vergeefs in ons lichtvoetig gesprek te betrekken. Hij krijgt speciaal onderwijs, waaronder het lezen.
Pas op het eind bracht ik de aanval van gisteravond van Iran met droons op Israel ter sprake. Jisvi vulde dat met het laatste nieuws aan en zei dat die droons door Israel bijna alle uit de lucht waren geschoten.
Wij waren het er over eens dat dit een groot gevaar was voor de wereldvrede. We waren nieuwsgierig naar de reactie van Iran daarop.
Thuiskomend volgde ik het nieuws op de tv. De Nederlandse en veel andere regeringen en de Veiligheidsraad was bijeen gekomen om de dreigende situatie te bespreken. Men wilde “escalatie” voorkomen, maar wist nog niet hoe.
Het grootste gevaar lag in het gebruik van granaten met een kernkop waarover Iran beschikte.
Ik meen dat hierdoor een Bijbelse profetie kon worden vervuld, waarin werd gezegd: de wereld eenmaal vergaan zijnde door het water, zal tenslotte vergaan door vuur.
De atoombonnen die op Nagasaki en Hiroshima in Japan hadden weliswaar de tweede wereldoorlog tot een einde gebracht, maar er vielen door de straling van de atoombommen nog een tijd lang vele slachtoffers.
Die straling veroorzaakte een soort verbranding van de huid van de slachtoffers en ook van de inwendige organen.
Daarom was van alle regeringen het dringend `advies` aan Israel en Iran terughoudend te zijn. Meer landen en vooral Iran beschikken immers nu over meerdere atoombommen!
Analisten herinnerden eraan dat de grootste wereldmacht Amerika ondanks kritiek op Israel, dat land door hen gesteund zou worden. Zo werden de andere landen verdeeld tussen die Iran en die Israel militair zouden bijstaan. Dat is dreigende taal, die escalatie misschien zou verhinderen.
De wereld wacht gespannen af. Wat minder gespannen als men de politiek in andere landen bespreekt, o.a. de machtsgreep van de nationalistische Trump in Amerika en intussen sterk verminderde belangstelling voor de hopeloze kabinetsformatie in Nederland wegens de haat van Wilders tegen immigranten, welke formatie op dit moment na maanden nog geen enkel uitzicht biedt.
De kerken durven al deze zaken niet in hun toekomstvisie te betrekken. En misschien nog erger: in Tel Aviv Israel zitten de bewoners nog ‘gezellig’ op terrasjes in het zonnetje te genieten alsof er niets aan de hand is, en mensen die ik in het parkje naast me ontmoet, zeggen dat het hun een zorg zal zijn wat ze doen. Het teken van hun/onze onmacht.
En ik? Enigszins getroost dat mijn in brieven en blogs geuite gedachten over de a.s komst van Jezus, en de Bijbelse verkondiging “Zie ik schep een nieuwe aarde waarin gerechtigheid woont”, geen enkele reactie oplevert en dat het slechts ten dele de schuld is van het toenemende gebruik van de moderne smartphone en het nauwelijks meer gebruik van de computer.
Een schitterende gelegenheid voor de kerken om hiervan de mensen bewust te maken. ALS ze zich dat zelf bewust zijn ……. Men houdt het erop: we leven wel in de wereld, maar zijn niet van de wereld

Mijn toespraak bij Peters graf

Dagboek 30-3-24

Peter opgebaard en de toespraak van Pa bij het graf.

Was gistermiddag 6 uur met Jisvi, Nanke en Bert bij de opgebaarde Peter.
Een wonder hoe hij er zo vanaf zijn buik er schoon en met een tevreden voller gezicht uit zag!
Heb dit gister en vandaag nog eens aan Seraja bericht, omdat zij op mijn schriftelijke vraag het volgende had gemaild: “Ma gaat mee. We gaan vooraf in een kamer met christenen bijeen, waar Arnoud zijn toespraak kan houden” Liefs van Seraja

TOESPRAAK VAN Pa bij Peters graf.

(wie print dit in grote letter voor mij of  zichzelf of een ander uit?)

• Peter maakte graag op zijn eentje uitstapjes over de grens zoals naar New York en Athene. Hij was avontuurlijk. Het laatst was hij in België voor een stamceloperatie waar hij heel positief over was.
  Ik probeer zo van de Belg Gudo Gazelle een aangepast gedichtje te lenen:
• “En het is hier nederweerd, geschilderd of geschreven,
• van jou, mijn Peter, geen beeltenis mij gebleven,
• geen tekening nog lichtdrukmaal, noch beitelwerk van stene,
• dan het beeld in mijn hart allene.
• Och, mocht ik die beeltenis niet bederven,
• doch eerzaam leven in mij, eerzaam in mij sterven.

Op de muur van het winkelcentrum Presikhaaf werd een film van de NATOTAPTOE vertoond. Er stonden wel honderd mensen naar te kijken toen ik eraan kwam. Hoe rumoerig ook, opeens zag ik daar tussen een arm omhoog steken en hoorde ik iemand roepen: “Piet, kom eens hier!”
Nou, vooral omdat het een meisje van mijn jeugdclub was, Martha Verheyen, wurmde ik mij tussen de massa door naar haar toe. Er stond een knappe dame naast haar. die had haar tasje nog open, en daarin zag ik per ongeluk mijn folder voor het vredeswerk, wat ik zojuist had uitgedeeld, liggen. Kennismaakt. Interesse? Er kwam een roodharige man naast haar staan, de chef van de schoenenwinkel BATA. Wat later kwamen er twee kinderen bij hen staan. Leuk gezinnetje.
De volgende dag werd ik opgebeld: “Herkent u mijn stem nog? Ik ben degene die u gisteren sprak. Ik heb zojuist heel lekker eten klaar gemaakt, dat wij niet alleen op kunnen. Nou vaag ik u of u eens mee wilt komen eten”.
Ik was hopeloos vrijgezel, dus na veel excuses toch maar gegaan om haar blijkbare interesse voor het vredeswerk.
Zij bleek een weduwe met twee kinderen van 7 en 11 jaar te zijn,
Rob en Bert. Nou, om kort te zijn: het eten was lekker genoeg om voortaan daar te blijven eten, om tenslotte, wat ik nooit gedacht had, met haar te trouwen. Want niet mijn wil geschiedde, maar behalve God had zij een zeer sterke wil.
Dat resulteerde in de geboorte van een jongen die volgens haar Peter moest heten. En na anderhalf jaar nog een jongen, die moest een Bijbelse naam hebben volgens haar: Jisvi.
En toen zei ze: Piet, we hebben nou 4 jongens, in had zo graag een meisje willen hebben. “Vooruit dan’, zei ik. En zie daar: Seraja. Ze is nu 51 jaar.
En dat allemaal ook dankzij mijn kleine drukkerijtje elk jaar het hele stel met de tweedehands auto naar bekende toeristenplaatsjes in Spanje, Italië, Frankrijk en Duitsland. Elke familiebijeenkomst daarna herinneringen daarvan opgehaald.
Peter wilde zoveel mogelijk zelfstandig zijn. Toen hij 18 jaar was, meldde hij zich aan voor militaire dienst, hoe ik ook vertelde dat ik die dienst juist had geweigerd en daarvoor 4 jaar in dienstweigeraarkampen had door gebracht. De mooiste jaren van mijn leven.
Ik weet niet eens of hij de opleiding had volbracht of niet, maar hij was opeens zo weer thuis. Hij wilde ook eens alleen uit. Gerda en ik bang. Op een avond werd er gebeld. Ma wilde niet open doen…. Ik deed het. Peter stapte half dronken zonder mij te groeten en aan te kijken, naast mij de trap op naar bed.
Bij de geboorte was hij al bijzonder. Hij keek of hij dacht, wat zal mij dit leven brengen… Nou, dat was hij tenslotte dan, opgebaard. Een geluk dat Mamma hem door haar blindheid zo niet zag, want hij was mijn, maar vooral haar zorgenkindje die zij tot haar dementie met haar gevoelen omringde.
Niemand weet wat een mens aan het eind van zijn leven tot een seconde voor zijn dood nog een gedachteflits krijgt, zoals je weleens leest. God vraagt niet of de mens wel goed Zijn geboden heeft onderhouden, maar of hij zijn leven aan Hem overgaf. Ik hoop toch zo Peter weer te zien in volmaaktheid.

E-mail exit

AFSCHEID E-MAIL

Van mijn kinderen e.a. crrespondenten en televisie ver vernonmen dat er een weredweide crisis op het gebied van e-mailverkeer is uitgebroken.

Toespraak Pa bij begrafenis Peter 2-4-24

Bij  Peters graf (wie print dit in grote letter voor mij of zichzelf of een ander uit?
Peter maakte graag op zijn eentje uitstapjes over de grens zoals naar NewYork en Athene. Hij had de meeste hoofdsteden van Europa wel gezien. Hij was avontuurlijk. Het laatst was hij in België voor een stamceloperatie waar hij heel positief over was.
Ik probeer zo van de Belg Gydo Gazelle een aangepast gedichtje te lenen:
“En het is hier nederweerd, geschilderd of geschreven, van jou, mijn Peter, geen beeltenis mij gebleven, geen tekening nog lichtdrukmaal, noch beitelwerk van stene, dan het beeld in mijn hart allene. Och, mocht ik die beeltenis niet bederven, doch eerzaam leven in mij, eerzaam in mij sterven”.

Op de muur van het winkelcentrum Presikhaaf werd een film van de NATOTAPTOE vertoond. Er stonden wel honderd mensen naar te kijken toen ik eraan kwam. Hoe rumoerig ook, opeens zag ik daar tussen een arm omhoog steken en hoorde ik iemad roepen: “Piet, kom eens hier!”
Nou, vooral omdat het een meisje van mijn jeugdclub was, Martha Verheyen, wurmde ik mij tussen de massa door naar haar toe. Er stond een knappe dame naast haar, die had haar tasje nog open, en daarin zag ik per ongeluk mijn folder voor het vredeswerk liggen, wat ik zojuist had uitgedeeld. Kennis gemaakt. Interesse? Er kwam een roodharige man naast haar staan, de chef van de schoenwinkel BATA. Wat later kwamen er twee kinderen bij hen staan. Leuk gezinnetje.
DE volgende dag werd ik opgebeld: Herkent u mijn stem nog? Ik ben degene die u gisteren sprak. Ik heb zojuist heel lekker eten klaar gemaakt, dat wij niet alleen op kunnen. Nou vaag ik u of u eens mee wilt komen eten.
Ik was hopeloos vrijgezel, dus na veel excuses toch maar gegaan om haar blijkbare interesse voor het vredeswerk.
Zij bleek een weduwe met twee kinderen van 7 en 11 jaar te zijn, Rob en Bert.

Nou, om kort te zijn: het eten was lekker genoeg om voortaan daar te blijven eten, om tenslotte, wat ik nooit gedacht had, met haar te trouwen. Want niet mijn wil geschiedde, maar behalve God had zij een zeer sterke wil.
Dat resulteerde in de geboorte van een jongen die volgens haar Peter moest heten. En na anderhalf jaar nog een jongen, moest een Bijbelse naam hebben volgens haar: Jisvi.
En toen zei ze: Piet, we hebben nou 4 jongens, in had zo graag een meisje willen hebben. “Vooruit dan”, zei ik. En zie daar: Seraja. Ze is nu 51 jaar.
En dat allemaal ook dank zij mijn kleine drukkerijtje elk jaar het hele stel met de tweedehands auto naar Spanje, Ialië, Frankrijk en Duistland. Elke familiebijeenkomst daarna herinnringen daarvan opgehaald.
Peter wilde zoveel mogelijk zelfstandig zijn. Toen hij 18 jaar was, meldde hij zich aan voor militire dienst, hoe ik ook vertelde dat ik die dienst juist had geweigerd en daavoor 4 jaar in dienstweigeraarkampen had door gebracht.
Ik weet niet eens of hij de opleiding had volbracht of niet, maar hij was opeens zo weer thuis. Hij wilde ook eens alleen uit. Gerda en ik bang. Op een avond werd er gebeld. Ma wilde niet open doen…. Ik deed het. Peter stapte half dronken zonder mij te groeten en aan te kijken, langs mj de trap op naar bed.
Bij de geboorte was hij al bijzonder. Hij keek of hij dacht, wat zal mj dit leven brengen… Nou, dat was het tenslotte dan. Geluk dat Mamma hem zo niet zag, want hij was mijn, maar vooral haar zorgenkindje die zij tot haar dementie m et haar gevoelen omringde.
Niemand weet wat een mens aan het eind van zijn leven tot een seconde voor zijn dood nog een gedachtenflits krijgt, zoals je weleens leest. God vraagt niet of de mens wel goed Zijn geboden heeft onderhouden, maar of hij zijn leven aan Hem overgaf. Ik hoop toch zo Peter weer te zien in volmaaktheid.