MEISJE OP DE BANK
Ze leek me wat onnozel, dat in het lichtbruin geklede meisje in het midden van de bank. Boven haar het groene bladergewelf van de hoge bomen om haar heen.
Ze keek recht voor zich uit in het niets. De wandelaars liepen langs haar heen zonder groeten. Ieder op zichzelf, pratend met een metgezel of tegen het zaktelefoontje. De mensen op de andere bankjes kon je horen kletsen.
Opeens hief ze het hoofd een beetje omhoog en hoorde ik een monotone altstem, wel zuiver en helder, maar sprak ze of zong ze? Het was zonder enige stemverheffingen. Het leek een klaagzang. De mensen op de andere bankjes zwegen opeens, waardoor haar stem door het hele bosje klonk.
Een kwartier lang zong ze en luisterden we. Toen hield ze op en kletsten de anderen weer. Het meisje op de bank keek weer zwijgend voor zich uit.
Heb ik dit nou gedroomd? Dan heb ik nog nooit zo duidelijk gedroomd.