BEGINTIJD ZdADVENTKErK ARNHEM

Mij schieten af en toe de broeders en zusters te binnen uit de begintijd van de Arnhemse Adventkerk. Die moet ik gauw noteren, want ze schieten me net zo gauw weer te buiten…
Op de Toulon vd Koogweg 8, Oosterbeek wonde de familie vd Woerd boven zijn Foto Ontwikkelingsbedijf en Etserij, dat een winkelpand was met een raam aan de straatkant. Van der Woerd was een kunstenaar op dat gebied en dat zag je aan zijn secuur getrokken gezicht met een rimpel tussen de ogen. Erger: zijn hele uitstraling was grote minachting voor alle mensen die niet wilde ontdekken wat hij had ontdekt: de waarheid. Ze waren allemaal vreselijk dom. Bijbelstudies bij hem thuis waren allemaal zwaar en daarom allen toegankelijk voor intelligente mensen zoals mijn vaker leek te zijn. Hij was in onze ogen ook bemiddeld. In elk geval geen arbeider zoals mijn vader. Later vond ik alle Adventisten toen vreselijk hautain.
Zelfs beschouwde hij zo min of meer de broeders in de Badhuisstraat. Ik was een paar jaar in zijn dienst met werkzaamheden die ik me (nog) niet herinner. Zijn bescheidener vrouw bracht ons steeds de koffie. Ik herinner me flauw dat hij pamfletjes maakte met het evangelie. Hij kon schrijven en typen en “licht”-drukken. Ik moest ze sorteren of verzendklaar maken en soms verspreiden.
Misschien was ik te jong en voelde me te dom om hem goed te begrijpen en keek ik tegen hem op. 
Broeder Dirk Munk woonde op de hoek van het Mussenplein Arnhem, net ver van de Valkstraat. Stevige vent. Zijn jongere broer Wim woonde in Rheden of Dieren, en bleef na de dienst bij ons eten, zoals meer bezoekers uit andere plaatsen en dorpen. Hij zag in alles en anderen het abnormale en zei dat als verlegen humorist stiekum en zat steeds zo in zichzelf te lachen.
Een derde die na elke dienst bij ons at, was een zgn mager boertje ui, iets meer zelfbewust. Na het eten was het met elk enigszins discussiëren, waarvan mijn vader later lichtkritisch versag gaf. Om met hen de wereld bekend te maken met het Adventgeloof…. We zagen het niet zitten. Maar nu staat de kerk daar met ruim vijftig  trouwe bezoekers en moeten er volgende Sabbat 8 februari waarschijnlijk het dubbele aantal stoelen worden bijgezet.
Reinder, kom ons geruststellen met ‘alles zal regkom’.

Hartelijke groet voor jou en je Aafje,

Piet

100 JAAR IN DE ZdADVENTKERK ARNHEM

> Lieve Rob en Carmen,
>
> Hoe gaat het met jou en je pijnlijk borst? Toh hopelijk geen lichte hartaanval zoals Peter een zware had?
> Als ik zoiets voel dan smeer ik daar dadelijk spier- en gewrichtsgel op. Je ziet: tot dusver heeft het mij geholpen.
> God helpe ons!
> Marga schreef mij dat ze jou en Carmen het meest had gemist. Ze had lang gepraat met Bert.
> Het was een prachtige Sabbat voor mij en iedereen. Zij en Marianne hadden het tot in de puntjes voorbereid. Marga presenteerde het profesioneel van programmapunt tot programmapunt. Ook de entree van Reinder Bruinsma en Ahmed Matouch, die tegen mij zei: Zeg maar Ahmed.
> Hij sprak ons allen en mij en in bijzonder bijna en uur lang toe, waarin hij zei dat hij de Adventgemeente en mij als een hoogwaardige bijdrage aan de Arnhemse gemeente zag met een hoge morele standaard. Hij kende mij door de burgerlijke stand vanaf mijn kindsheid, en zo ook de Adventgemeente. Hij zat aan het middenpad rechts vooraan met Reinder Bruinsma naast zich. Hij luisterde aandachtig, ook naar de preek van Reinder. Hij reikte mij na de preek het boekje “De Canon van Arnhem”. Dat deed Reinder met het boek van 365 preken van hem.
> Ik kreeg 8 grote bloemstukken en planten, o.a. van de diaconesse Marianne, die ook Seraja naar voren riep en haar een bloemstuk aanreikte. Seraja ging daarbij natuurlijk huilen en ziedaar: Ahmed was er direct bij om haar zijn zakdoek te geven.
> Ik kon de nachten daarna eindelijk beter slapen dan de weken daarvoor…..
> O ja, natuurlijk ook door het belangrijkste kado dat ik van jullie kreeg: Luna Piepsie 5. Ik voel mij nou niet meer zo alleen door dat beestje dat na een paar dagen uit haar verstopte plekje kwam, aan mijn voeteneind kwam slapen en zij en ik elkaar vaak knuffelden
> als hij uit zichzelf op mijn schoot of naast mij op de bank ging zitten.
> Komen jullie gauw eens kijken. Maar eerst goed gezond worden hoor!
>
> Beiden heel veel liefs van
> jullie Pa Piet
>
> PS. Ik sprak een ´vreemde´ man, die net als Marcel Legerstee met iedereen sprak en vele foto´s nam. Ik vroeg hem wie hij was. Hij zei dat hij Eddie heette en de chauffeur van de burgemeester was, maar ook zijn begeleider op feesten zoals deze.
> Ik hoop dat alles van die dagen tot ere van God en Jezus was en het evangelie van de Bijbel.
> Pa

DE DAG ZELVE

Maar Marga en Marianne! Wat hebben jullie mij en de gemeente een SCHITTERENDE SABBAT bezorgd! Natuurlijk zullen jullie bij het organiseren en regiseren net als ik ook de spanning gevoeld hebben.
Ik heb vannacht eindeljk weer eens geslapen. Nu met poes Luna-Miepsie 5 aan het voeteind. Hi wast zich de hele dag. Het is hier toch niet zo vies? Jisvi had mij voor 3 jaar kattevoer enz. enz. gebracht terwijl ik alles al 3 jaar tevoren had klaarstaan, want alleen is maar alleen doe ik zielig.
Wie waren er niet en wie wel, denk je achteraf. Het bestuur van Buurtvereniging Plattenburg met de wetenschappelijk medewerker Hubert Slings van het Openluchtmuseum waren al op mijn verjaardag geweest en daarna nog groepjes buurtbewoners en Seraja, Ryan, en wat familie en 5 minuten daarna Machlon en Madelon en zo opeenvolgend groepjes en families. En natuurlijk de familie Scheers, mijn jarenlange diaconessen, Eline voorop. 
Ik zal echt mijn best doen jullie niet te laten merken hoe ik op ene Marga en Marianne verliefd ben. Maar hoe konden ze dan juist jullie de bijzondere Sabbatviering voor het honderdjarig bestaan laten organiseren. Marga als presentatrice en Marianne als diaconesse die de bloemen met een knuffel uitreikte. Twee specialisten in het vak.
Ik leefde in gedachten mee, waar je bijvoorbeeld de Burgemeester, hij zei ´zeg maar Ahmed’ en Reinder moest laten plaatsnemen.
Alles werd opgevangen door de briefjes op de stoelen voor familie enz. enz. En hoeveel stoelen extra…
In gedachten heb ik elk van jullie een boeket bloemen uitgereikt met een dikke knuffel.
God zegene jullie, mij en de gemeente.

Heel veel liefde van jullie
Piet

NACHTBOEK-GELACHEN

NACHTBOEK – GELACHEN
In tijden niet zo gelachen als vannacht.
Door de wekenlange voorbereiding van de viering van mijn honderdste verjaardag, zowel in huis als in de kerk van de ZdAdventisten, had ik wekenlng niet slapen. De vieringen waren onwaarschijnlijk goed geslaagd. En nu kon ik opeens beter slapen.
Dat bracht ook mee dat ik vaak droomde. Zowel afwisselend leuke dromen als nachtmerries.
Zo had ik vannacht weer eens koude tenen. Anders smeerde ik ze dan in met bodycrême, maar die kon ik nu nergens meer vinden. Na lang zoeken vond ik eindelijk een alternatief: een kleine tube zeer sterke lijm’.
Hoe ik erop kwam, smeren is smeren, dus deed ik het dopje eraf en begon de vuurrode koude tenen met die lijm in te smeren. Aldoende begon ik te lachen dat ik zo stom was ze met die lijm in te smeren. Ik zou die tenen immers nooit meer van elkaar krijgen! Toch bleef ik ze insmeren totdat ik weer in slaap viel.
En nu, de dag erop, herinnerde ik de wijze raad: positief denken. Elke bal heeft twee kanten, een binnenkant en een buitenkant. Ik besloot dat het een geweldig voordeel was dat ik kon dromen, dus ik ging me die droom herineren en annaliseren ten gunstie van mijn geheugen waaraan ik me de laatste tijd steeds meer aan de kwaliteit ging twijfelen. En zie, daar herinnerde ik mij die droom van mijn tenen die ik met lijm insmeerde. En volgens die goede raad zag ik er het allerbeste ervan in, en dus ging ik me niet schamen over zoveel domheid, maar geweldig lachen over de domheid van mensen in het algemeen en mij in het bijzonder.
Nou nog beseffen dat alles eenmaal goed komt. Ik ben ook in dit opzicht niet alleen.

NACHTBOEK – GELACHEN

TRUUSJE DEJA VU

TRUUSJE DEJA VU

Ik ben acht jaar en zit in de woonkamer met de armen lang vooruit aan de tafel en roep naar mammie die in de keuken staat te koken: “Mammie, ik verveel me zo!. Mammie roept
terug: “Ga tekenen of schilderen of postzegels verzamelen!” Ik antwoord: “Geen zin in!
`Ga maar buiten spelen!` is het antwoord. Ik ga tenslotte langs haar heen de tuin in en ga langs het paadje naar de poort
tonder de huizen. Vlak daarnaast staat buurvrouw Wiggers aan de wastobbe. Ze ziet me aankomen en roept naar binnen toen” Truusje, hier is Pietje!”
Ze zit blijkbaar met het hetzelfde probleem als mijn moeder.
Truusje komt naar buiten met het gezicht als een oorwurm. Ze loopt langs me heen zonder een woord te zeggen.
We lopen door het poortje onder de huizen naar de straat en gaan aan de overkant van de straat op de stoep hinkelen De getekende hokjes staan er nog.

Truusje achtervolgd
DE SCHANDE

Daar heb je het gedonder al. Van het één komt het ander, dat zie je nu weer.
Nog geen jaar later moest ze leren touwtje springen. Niet op haar eentje, maar tussen twee meisjes die tegenover elkaar aan een touw stonden te slingeren. En Truusje moest leren hoe zij bij elke slinger in de rondte er tussenin moest springen zondern het touw te raken. Ik zal je niet verklappen hoe lang dat wel heeft geduurd. Maar ze was een doorzetster, want ze moest en zou bij die grote meisjes horen.
Daar stond ze dus maar te springen, terwijl die meisjes op de maat van die slinger een liedje zongen:

“Ken jij Truusje die vieze meid,
die met Pietje Schreuder vrijt.
’s muirgens steet ze veur de deur
met een helderwit schuirtje veur…

Ik zal het naar niet verder vertellen, maar ze had haar zin. De hele buurt wist het nou….:
Ik ben vijf jaar en zit in de woonkamer met de armen lang vooruit aan de tafel en roep naar mammie die in de keujken staat te koken: “Mammie, ik veveel me zo!. Mammie roept
terug: “Ga tekenen of schilderen of postzegels verzamelen!” Ik antwoord: “Geen zin in!
`Ga maar buiten spelen!` is het antwoord. Ik ga tenslotte langs haar heen de tuin in en ga lags het paadje naar de poort
tonder de huuizen. Vlak daarnaast staat buurvrouw Wiiggers aan de wastobbe. Ze ziet me aankomen en roept naar binnen toen” Truusje, hier is Pietje!”
Ze zit bijkbaar met het hetzelfde probleem als mijn moeder.
Truusje komt naar buiten met het gezicht als een oorwurm. Ze loopt langs me heen zonder een woord te zeggen.
We lopen door het poortje onder de huizen naar de straat en gaan aan de overkant van de straat op de stoep hinkelen De getekende hokjes staan er nog.

Truusje achtervolgd
DE SCHANDE
Daar heb je het gedonder al. Van het één komt het ander, dat zie je nu weer.
Nog geen jaar later moest ze leren touwtje springen. Niet op haar eentje, maar tussen tw
ee meisjes die tegenover elkaar aan een touw stonden de slingeren. En Truusje moest leren hoe zij bij elke slinger in de rondte er tussenin moest springen zondern het touw te raken. Ik zal jeniet verklappen hoe lang dat wel heeft geduurd. Maar ze was een doorzetster want ze moest en zou bij die grote meisjes horen.
Daar stond ze dus maar te springen, terwijl die meisjes op de maat van die slinger een liedje zongen:

“Ken jij Truusje die vieze meid,
die met Pietje Schreuder vrijt.
’s muirgens steet ze veur de deur
met een helderwit schuirtje veur…

Ik zal het naar niet verder vertellen, maar ze had haar zin. De hele buurt wist het nou….:

TRUUSJE EN IK

GERDA EN PIET

RECO0NSTRUCTIE HUWELIJK
Lieve Jisvi,
Het doet mij leed twee weken voor mijn hoderdste verjaqardag te horen dat ik altijd in jouw geheugen een schreeuwende knetefrende ruzie maakte met Mamma Gerda. Terwijl ik juist vond dat we een gelukkig vredelievebnd huwelijk hadden.Tot dat wij bezoek kregen van meneer Alzheimer. Dementie komt nooit van de één op andere dag. Elke vijfde 5-plusser rijgt er mee te maken. Het komt ansluipen met enkele tot meer zaken vergeten en net als corona de patiënt paranoja, extgreme wantrouwen achterliet. Als Mamma mij dan daarvior van oversel verdacht omdat zikj zjich nuiet oelde bevredigd, kon ik weleens wanhopi hebben geroepen: Ma, zoiets doe ik niet!
Ik heb de dokter erbij gehaald, hij kwam bij ons thuis en herkende Alzheimer dadelijk al en gaf verscheidene adviezen. Daaaruit deed Seraja de keus dat zij Ma nooit naar een verpleeghuis zou laten gaan, maar haar tot het einde intensief zou blijven verzorgen. Dát was de reden dat ik alleen moest gaan wonen en wij officieel naar het stadhuis gingen om ons te laten scheiden. Dus niet omdat we ruzie zoudenn hebben.

Ik houd er rekening mee dat iedereen zjin of meer zijn nare herinneringen automatisch uitzuivert of ten zijner voordele opslaat.
En dat ondanks Martha Veeheijen van mjn jeugdclub mij juist tijdens mijn ronddelen van pamfletten die de vfrede tussen mensen en landen propageerden en moij bij Ma aanbeval Ma als vredeievend aanbeveelde en na die tijd het huwelijk zeer geslaagd vond, net zoals Ome Wim en Tante Joh en onze buiren Kollen, Zeelte en de hele Kramnmestraat en de mensen van d kerk die bij ons kwamen eten.
En dat ondanks wij met het hele gezin elke jaar in één auto naar Spanje, Italië en Oostennrijk gingen en bijna elke zondag uitstapjes naa de natuur met een etentje maakten. Bij Peters dood gingen we nogeens naaR hotel Valk dat opns daaraDaarvoor hoef je niet speciaal positief te denken in plaats van negatief.
Misschien kan jij beter aan Bert vragen hoe hij ons huwelijk vond. Hij weet ook dat hij het huwelijk van zijn vader Braakman met Gerda op zijn zachts gezegd minder geslaagd vond en Garda mij vaak waarschuwde niet zijn voorbeeld te volgen.
Ma en ik waren bedroefd toen Peter ’s avonds aanbelde en langs mij naar boven liep omdat hij teveel had gedronken. Zo waren er talloze gebeurtenissen die wij samen deelden. Wij hadden vanaf het begin samem besloten dat er nooit een druppel alcohol in huis zou komen.
Jisvi, je volgde toch het gebod op ‘heb uw naasten, zelf uw vijanden, lief als uzelve’ en ´eert uw vader en uw moeder´. Maar meer door mijn leven met jou met jouw knappe koppie die makkrlijk leerde, ben jij mij als een goede vader gaan behandelen. En daarvoor ben ik je dankbaar.

TRUUSJE

Truusje achtervolgd
DE SCHANDE

Daar heb je het gedonder al. Van het één komt het ander, dat zie je nu weer.
Nog geen jaar later moest ze leren touwtje springen. Niet op haar eentje, maar tussen rtwee meisjes die tegenover elkaar aan een touw stonden de slingeren. En Truusje moest leren hoe zij bij elke slinger in de rondte er tussenin moest springen zondern het touw te raken. Ik zal jeniet verklappen hoe lang dat wel heeft geduurd. Maar ze was een doorzetster want ze moest en zou bij die grote meisjes horen.
Daar stond ze dus maar te springen, terwijl die meisjes op de maat van die slinger een liedje zongen:

“Ken jij Truusje die vieze meid,
die met Pietje Schreuder vrijt.
’s muirgens steet ze veur de deur
met een helderwit schuirtje veur…

Ik zal het naar niet verder vertellen, maar ze had haar zin. De hele buurt wist het nou….