TRUUSJE DEJA VU
Ik ben acht jaar en zit in de woonkamer met de armen lang vooruit aan de tafel en roep naar mammie die in de keuken staat te koken: “Mammie, ik verveel me zo!. Mammie roept
terug: “Ga tekenen of schilderen of postzegels verzamelen!” Ik antwoord: “Geen zin in!
`Ga maar buiten spelen!` is het antwoord. Ik ga tenslotte langs haar heen de tuin in en ga langs het paadje naar de poort
tonder de huizen. Vlak daarnaast staat buurvrouw Wiggers aan de wastobbe. Ze ziet me aankomen en roept naar binnen toen” Truusje, hier is Pietje!”
Ze zit blijkbaar met het hetzelfde probleem als mijn moeder.
Truusje komt naar buiten met het gezicht als een oorwurm. Ze loopt langs me heen zonder een woord te zeggen.
We lopen door het poortje onder de huizen naar de straat en gaan aan de overkant van de straat op de stoep hinkelen De getekende hokjes staan er nog.
Truusje achtervolgd
DE SCHANDE
Daar heb je het gedonder al. Van het één komt het ander, dat zie je nu weer.
Nog geen jaar later moest ze leren touwtje springen. Niet op haar eentje, maar tussen twee meisjes die tegenover elkaar aan een touw stonden te slingeren. En Truusje moest leren hoe zij bij elke slinger in de rondte er tussenin moest springen zondern het touw te raken. Ik zal je niet verklappen hoe lang dat wel heeft geduurd. Maar ze was een doorzetster, want ze moest en zou bij die grote meisjes horen.
Daar stond ze dus maar te springen, terwijl die meisjes op de maat van die slinger een liedje zongen:
“Ken jij Truusje die vieze meid,
die met Pietje Schreuder vrijt.
’s muirgens steet ze veur de deur
met een helderwit schuirtje veur…
Ik zal het naar niet verder vertellen, maar ze had haar zin. De hele buurt wist het nou….:
Ik ben vijf jaar en zit in de woonkamer met de armen lang vooruit aan de tafel en roep naar mammie die in de keujken staat te koken: “Mammie, ik veveel me zo!. Mammie roept
terug: “Ga tekenen of schilderen of postzegels verzamelen!” Ik antwoord: “Geen zin in!
`Ga maar buiten spelen!` is het antwoord. Ik ga tenslotte langs haar heen de tuin in en ga lags het paadje naar de poort
tonder de huuizen. Vlak daarnaast staat buurvrouw Wiiggers aan de wastobbe. Ze ziet me aankomen en roept naar binnen toen” Truusje, hier is Pietje!”
Ze zit bijkbaar met het hetzelfde probleem als mijn moeder.
Truusje komt naar buiten met het gezicht als een oorwurm. Ze loopt langs me heen zonder een woord te zeggen.
We lopen door het poortje onder de huizen naar de straat en gaan aan de overkant van de straat op de stoep hinkelen De getekende hokjes staan er nog.
Truusje achtervolgd
DE SCHANDE
Daar heb je het gedonder al. Van het één komt het ander, dat zie je nu weer.
Nog geen jaar later moest ze leren touwtje springen. Niet op haar eentje, maar tussen tw
ee meisjes die tegenover elkaar aan een touw stonden de slingeren. En Truusje moest leren hoe zij bij elke slinger in de rondte er tussenin moest springen zondern het touw te raken. Ik zal jeniet verklappen hoe lang dat wel heeft geduurd. Maar ze was een doorzetster want ze moest en zou bij die grote meisjes horen.
Daar stond ze dus maar te springen, terwijl die meisjes op de maat van die slinger een liedje zongen:
“Ken jij Truusje die vieze meid,
die met Pietje Schreuder vrijt.
’s muirgens steet ze veur de deur
met een helderwit schuirtje veur…
Ik zal het naar niet verder vertellen, maar ze had haar zin. De hele buurt wist het nou….: