\Bij Peters graf (wie print dit in grote letter voor mij of zichzlf of een ander uit?
Peter makte graag op zijn eentje uitstapjes over de grens zoals naar NewYork en Athene. Hj was avontuurlijk. Het laatst was hij in België voor een stamceloperatie waar hij heel positief over was.
Ik probeer zo van de Belg Guydo Gazelle een aangepast gedichtje te lenen:
En het is hier nederweerd, geschilderd of geschreven, van jou, mijn Peter, geen beeltenis mij gebleven, geen tekening nog lichtdrukmaal, noch beitelwerk van stene, dan het beeld in mijn hart allene. Och, mocht ik die beeltenis niet bederven, doch eerzaam leven in mij, eerzaam in mij sterven.
Op de muur van het winkelcentrum Presikhaaf werd een film van de NATOTAPTOE vertoond. Er stonden wel honderd mensen naar te kijken toen ik eraan kwam. Hoe rumoerig ook, opeens zag ik daar tussen een arm omhoog steken en hoorde ik iemad roepen: “Piet, kom eens hier!”
Nou, vooral omdat het een meisje van mijn jeugdclub was, Martha Verheyen, wurmde ik mij tussen de massa door naar haar toe. Er stond een knappe dame naast haar. die had haar tasje nog open, en daarn zag ik per ongluk mijn folder voor het vredeswerk, wat ik zojuit had uitgedeeld, liggen. Kennismaakt. Interesse? Er kwam een roodharige man naast haar staan, de chef van de schoenwinkel BATA. Wat later kwamen er twee kinderen bij hen staan. Leuk gezinnetje.
DE volgende dag werd ik opgebeld: Herkent u mijn stem nog? Ik ben degene die u gisteren sprak. Ik hb zojuist heel lekker eten klaar gemaakt, dat wij niet alleen op kunnen. Nou vaag ik u of u eens mee wilt komen eten.
Ik was hopeloos vrijgezel, dus na veel excuses och maar gegaan om haar blijkbare interesse voor het vredeswerk.
Zij bleek een weduwe met twee kinderen van 7 en 11 jaar te zijn,
Rob en Bert. Nou, om kort te zijn: het eten was lekker genoeg om voortaan daar te blijven eten, om tenslotte, swat ik nooit gedacht had, met haar te trouwen. Want niet mijn wil geschiedde, maar behalve God had zij een zeer sterke wil.
Dat resulteerde in de geboorte van een jongen die volgens haar Peter moest heten. En na anderhalf jaar nog en jongen, moest een Bijbelse naam hebben volgens haar: Jisvi.
En toen zi ze: Piet, we hebben nou 4 jongens, in had zo graag een meisje willen hebben. “Vooruit dan’, zei ik. En zie daar: Seraja. Ze is nu 51 jaar.
En dat allemaal ook met mijn kleine drukkerijtje elk jaar het hele stel met de twedehands auto naar Spanje, Ialië, Frankrijk en Duistland. Elke familiebijeenkomst daarna herinnringen daarvan opgehaald.
Peter wilde zoveel mogelijk zelfstandig zijn. Toen hij 18 jaar was, meldde hij zich aan voor militire dienst, hoe ik ook vertelde dat ik die dienst juist had geweigerd en daavoor 4 jaar in dienstweigeraarkampen had door gebracht.
Ik weet niet eens of hij de opleiding had volbracht of niet, maar hij was opeens zo weer thuis. Hij wilde ook eens alleen uit. Gerda en ik bang. Op een avond werd er gebeld. Ma wilde niet open doen…. Ik deed het. Peter stapte half dronken zonder mij te groeten en aan te kijken, naast mj de trap op naar bed.
Bij de geboorte was hij al bijzonder. Hij keek of hij dacht, wat zal mj dit leven brengen… Nou, dat was hij tenslotte dan. Geluk dat Mamma hem zo niet zag, want hij was mijn maar vooral haar zorgenkindje die zij tot haar dementie m et haar gevoelen omringde.
Niemand weet wat een mens aan het eind van zijn leven tot een seconde voor zijn dood nog een gedachtenflits krijgt, zoals je weleens leest. God vraagt niet of de mens wel goed Zijn geboden heeft onderhouden, maar of hij zijn leven aan Hem overgaf. Ik hoop toch zo Peter weer te zien in volmaaktheid.