Deja vu
VERVELING
Ik ben 99 jaar en zag me opeens als 10-jarige in de woonkamer aan tafel zitten met de armen hopeloos gestrekt over de tafel. Ik riep naar mijn moeder die in de keuiken bezig was: “Mammie, ik verveel me zo!”
Moeder deed verschillende voorstellen als ‘ga tekenen of schilderen, knutselen en patiencen’. Mijn antwoord was steeds: “Geen zin in”. Tenslotte zij mijn moeder: “Ga buiten spelen!”.
Er bleef niets over. Ik door de achterdeur (de voordeur was alleen voor de bakker, de post e.d.) de tuin in, langs het achterpaadje en de twee huizen verder naar het poortje dat onder de huizen de weg was naar de straat. Ik had geluk. In de tuin vóór het poortje stond Juffrouw Wiggers aan de wastobbe.
Ze zag me aankomen en riep naar binnen: “Truusje, hier is Pietje!”. Ze zat dus met hetzelfde probleem als mijn moeder.
Truusje was ook zo’n tienjarige, maar dan een meisje. Ze kwam met een zeer vervelend en verontwaardigd gezicht op elf en dertig naar buiten of het haar was opgedrongen en liep me vóór de poort in naar de straat. Er waren op de stoep nog de getekende hinkelhokjes te zien die de vorige dag waren getekend, en we gingen hinkelen.