PETER HERDACHT

PETER HERDACHT OP 7 AUGUSTUS 2025
Om 11.30 uur kwam Jisvi mij halen. Na een rit van een half uur door het prachtige bosrijke landschap arriveerden wij bij de ingang van de natuurbegraafplaats Heidepol. Hij zette de auto tegenover de ingang tussen de bomen. Er kwam direct een auto met Duits kenteken aanrijden: Mjn stiefzoon Rob Braakman uit Emmerik, dirmaal zonder zijn vrouw Carmen. Hij plaatste zijn auto op de parkeerplaats een paar honderd meter verderop. Seraja arriveerde met haar vriend Ryan. Zij zette haar auto bij ons ook tussen de bome. Tenslotte kwamen stiefzoon Bert Braakman met zijn schoonzoon Dikkie Bruger, diens vrouw Nathlie en hun tienjarige dochter Emmelie., mijn achternichtje. Na een prettige, iets ingetogen begroeting gingen wij naar het graf van Peter. Het lag drie meter van het voetpad. We stonden daar even stil, tot ik zei: weten jullie nog waar hij ligt?. Dus moesten Rob en Seraja mij even met mijn rollator helpen om door het hoge wilde gras (minder hoog dan vorige keer) twee meter verder te komen. Wij stonden allen om de afgezaagde boomstam heen, waarop stond:
“Hier rust onze zoon en broer Peter Schreuder. 7 Augustus 1949-2024”
Wij stonden zo een kwartier lang samen om het graf. Na een kwartiertje zei ik: “Rob riep eens verheugd: wij hebben een kindje! Nu zeggen wij: we hadden eens een kindje, Peter”. Amen.
Dat was het ende van de plechtigheid. Seraja had ons uitgenodigd om bij haar en Mamma thuis in de tuin de ‘afdronk’ te doen.
Gerda, dement en blind, lag op de ligstoel in de hoek van de huiskamer. Ze werd niettemin door allen bij komen en gaan hartelijk gegroet.
Het was een lust om de vier jongens om de grote tafel tegenover elkaar te zien en te horen praten met elkaar, terwijl Nathalie, Emmelie en ik op de bank bij het raam elkaar bezighielden. Seraja trakteerde ons op kibbeling, friet en drankjes.
Voor mij als vader, stiefvader en nu ook als overgrootvader, was het een groot wonder met mijn kleindochter (!),  de tienjarige Emmelie te praten. Ik verbaasde mij dat zij sprak als een volwassene. Misschien met een klein onmerkbaar verschil van begrip van sommige wooden, maar toch niet storend. Het was voor mij ook wat vreemd dat zij het ook niet erg vond met mij te praten. Toen ik haar vroeg hoe oud ik was toen zij werd geboren, zei ze onmiddelijk: 99 jaar. Zij nam ook de foto’s bij het graf. Dus komt het juiste grafschrift wat er was, later.
Ik was juist de laatste tijd aan het berekenen hoe oud ik was toen die en die werden geboren. Ik kwam er steeds niet uit.
Gerda en ik verloren een kind, en ik had het idee dat er een kind was bijgekomen. We hebben een kindje!
e grafschrift wat er was, later.

Ik was juist de laatste tijd aan het berekenen hoe oud ik was toen die en die werden geboren. Ik kwam er steeds niet uit.
Gerda en ik verloren een kind, en ik had het idee dat er een kind was bijgekomen. We hebben een kindje!