pietschreuder.online

AFSCHEID E-MAIL

Van mijn kinderen e.a. crrespondenten en televisie ver vernonmen dat er een weredweide crisis op het gebied van e-mailverkeer is uitgebroken.

Toespraak Pa bij begrafenis Peter 2-4-24

Bij  Peters graf (wie print dit in grote letter voor mij of zichzelf of een ander uit?
Peter maakte graag op zijn eentje uitstapjes over de grens zoals naar NewYork en Athene. Hij had de meeste hoofdsteden van Europa wel gezien. Hij was avontuurlijk. Het laatst was hij in België voor een stamceloperatie waar hij heel positief over was.
Ik probeer zo van de Belg Gydo Gazelle een aangepast gedichtje te lenen:
“En het is hier nederweerd, geschilderd of geschreven, van jou, mijn Peter, geen beeltenis mij gebleven, geen tekening nog lichtdrukmaal, noch beitelwerk van stene, dan het beeld in mijn hart allene. Och, mocht ik die beeltenis niet bederven, doch eerzaam leven in mij, eerzaam in mij sterven”.

Op de muur van het winkelcentrum Presikhaaf werd een film van de NATOTAPTOE vertoond. Er stonden wel honderd mensen naar te kijken toen ik eraan kwam. Hoe rumoerig ook, opeens zag ik daar tussen een arm omhoog steken en hoorde ik iemad roepen: “Piet, kom eens hier!”
Nou, vooral omdat het een meisje van mijn jeugdclub was, Martha Verheyen, wurmde ik mij tussen de massa door naar haar toe. Er stond een knappe dame naast haar, die had haar tasje nog open, en daarin zag ik per ongeluk mijn folder voor het vredeswerk liggen, wat ik zojuist had uitgedeeld. Kennis gemaakt. Interesse? Er kwam een roodharige man naast haar staan, de chef van de schoenwinkel BATA. Wat later kwamen er twee kinderen bij hen staan. Leuk gezinnetje.
DE volgende dag werd ik opgebeld: Herkent u mijn stem nog? Ik ben degene die u gisteren sprak. Ik heb zojuist heel lekker eten klaar gemaakt, dat wij niet alleen op kunnen. Nou vaag ik u of u eens mee wilt komen eten.
Ik was hopeloos vrijgezel, dus na veel excuses toch maar gegaan om haar blijkbare interesse voor het vredeswerk.
Zij bleek een weduwe met twee kinderen van 7 en 11 jaar te zijn, Rob en Bert.

Nou, om kort te zijn: het eten was lekker genoeg om voortaan daar te blijven eten, om tenslotte, wat ik nooit gedacht had, met haar te trouwen. Want niet mijn wil geschiedde, maar behalve God had zij een zeer sterke wil.
Dat resulteerde in de geboorte van een jongen die volgens haar Peter moest heten. En na anderhalf jaar nog een jongen, moest een Bijbelse naam hebben volgens haar: Jisvi.
En toen zei ze: Piet, we hebben nou 4 jongens, in had zo graag een meisje willen hebben. “Vooruit dan”, zei ik. En zie daar: Seraja. Ze is nu 51 jaar.
En dat allemaal ook dank zij mijn kleine drukkerijtje elk jaar het hele stel met de tweedehands auto naar Spanje, Ialië, Frankrijk en Duistland. Elke familiebijeenkomst daarna herinnringen daarvan opgehaald.
Peter wilde zoveel mogelijk zelfstandig zijn. Toen hij 18 jaar was, meldde hij zich aan voor militire dienst, hoe ik ook vertelde dat ik die dienst juist had geweigerd en daavoor 4 jaar in dienstweigeraarkampen had door gebracht.
Ik weet niet eens of hij de opleiding had volbracht of niet, maar hij was opeens zo weer thuis. Hij wilde ook eens alleen uit. Gerda en ik bang. Op een avond werd er gebeld. Ma wilde niet open doen…. Ik deed het. Peter stapte half dronken zonder mij te groeten en aan te kijken, langs mj de trap op naar bed.
Bij de geboorte was hij al bijzonder. Hij keek of hij dacht, wat zal mj dit leven brengen… Nou, dat was het tenslotte dan. Geluk dat Mamma hem zo niet zag, want hij was mijn, maar vooral haar zorgenkindje die zij tot haar dementie m et haar gevoelen omringde.
Niemand weet wat een mens aan het eind van zijn leven tot een seconde voor zijn dood nog een gedachtenflits krijgt, zoals je weleens leest. God vraagt niet of de mens wel goed Zijn geboden heeft onderhouden, maar of hij zijn leven aan Hem overgaf. Ik hoop toch zo Peter weer te zien in volmaaktheid.

PETERS DOOD

\Bij Peters graf (wie print dit in grote letter voor mij of zichzlf of een ander uit?
Peter makte graag op zijn eentje uitstapjes over de grens zoals naar NewYork en Athene. Hj was avontuurlijk. Het laatst was hij in België voor een stamceloperatie waar hij heel positief over was.
Ik probeer zo van de Belg Guydo Gazelle een aangepast gedichtje te lenen:
En het is hier nederweerd, geschilderd of geschreven, van jou, mijn Peter, geen beeltenis mij gebleven, geen tekening nog lichtdrukmaal, noch beitelwerk van stene, dan het beeld in mijn hart allene. Och, mocht ik die beeltenis niet bederven, doch eerzaam leven in mij, eerzaam in mij sterven.

Op de muur van het winkelcentrum Presikhaaf werd een film van de NATOTAPTOE vertoond. Er stonden wel honderd mensen naar te kijken toen ik eraan kwam. Hoe rumoerig ook, opeens zag ik daar tussen een arm omhoog steken en hoorde ik iemad roepen: “Piet, kom eens hier!”
Nou, vooral omdat het een meisje van mijn jeugdclub was, Martha Verheyen, wurmde ik mij tussen de massa door naar haar toe. Er stond een knappe dame naast haar. die had haar tasje nog open, en daarn zag ik per ongluk mijn folder voor het vredeswerk, wat ik zojuit had uitgedeeld, liggen. Kennismaakt. Interesse? Er kwam een roodharige man naast haar staan, de chef van de schoenwinkel BATA. Wat later kwamen er twee kinderen bij hen staan. Leuk gezinnetje.
DE volgende dag werd ik opgebeld: Herkent u mijn stem nog? Ik ben degene die u gisteren sprak. Ik hb zojuist heel lekker eten klaar gemaakt, dat wij niet alleen op kunnen. Nou vaag ik u of u eens mee wilt komen eten.
Ik was hopeloos vrijgezel, dus na veel excuses och maar gegaan om haar blijkbare interesse voor het vredeswerk.

Zij bleek een weduwe met twee kinderen van 7 en 11 jaar te zijn,
Rob en Bert. Nou, om kort te zijn: het eten was lekker genoeg om voortaan daar te blijven eten, om tenslotte, swat ik nooit gedacht had, met haar te trouwen. Want niet mijn wil geschiedde, maar behalve God had zij een zeer sterke wil.
Dat resulteerde in de geboorte van een jongen die volgens haar Peter moest heten. En na anderhalf jaar nog en jongen, moest een Bijbelse naam hebben volgens haar: Jisvi.
En toen zi ze: Piet, we hebben nou 4 jongens, in had zo graag een meisje willen hebben. “Vooruit dan’, zei ik. En zie daar: Seraja. Ze is nu 51 jaar.
En dat allemaal ook met mijn kleine drukkerijtje elk jaar het hele stel met de twedehands auto naar Spanje, Ialië, Frankrijk en Duistland. Elke familiebijeenkomst daarna herinnringen daarvan opgehaald.
Peter wilde zoveel mogelijk zelfstandig zijn. Toen hij 18 jaar was, meldde hij zich aan voor militire dienst, hoe ik ook vertelde dat ik die dienst juist had geweigerd en daavoor 4 jaar in dienstweigeraarkampen had door gebracht.
Ik weet niet eens of hij de opleiding had volbracht of niet, maar hij was opeens zo weer thuis. Hij wilde ook eens alleen uit. Gerda en ik bang. Op een avond werd er gebeld. Ma wilde niet open doen…. Ik deed het. Peter stapte half dronken zonder mij te groeten en aan te kijken, naast mj de trap op naar bed.
Bij de geboorte was hij al bijzonder. Hij keek of hij dacht, wat zal mj dit leven brengen… Nou, dat was hij tenslotte dan. Geluk dat Mamma hem zo niet zag, want hij was mijn maar vooral haar zorgenkindje die zij tot haar dementie m et haar gevoelen omringde.
Niemand weet wat een mens aan het eind van zijn leven tot een seconde voor zijn dood nog een gedachtenflits krijgt, zoals je weleens leest. God vraagt niet of de mens wel goed Zijn geboden heeft onderhouden, maar of hij zijn leven aan Hem overgaf. Ik hoop toch zo Peter weer te zien in volmaaktheid.

Dagboek 18-3-24 Gezond en Gerelateerd

Daoek 8-3-24
SIGNALEN: GERELATEERD?

Dokter Bülbül en een arts in opleiding hebben mij bezocht.
Ik had 10 klachten opgeschreven en ze lazen die aandachtig. Na een half uur praten bleef over: gerekend naar uw leeftijd ben u geheel gezond. U hebt al enige jaren elke morgen drie medicijnen en krijgt nog een tabletje voor beter plassen. Voor uw evenwichtsstoornis hebt u al een rollator om, zo u zegt, een uurtje wandelen en praten in het parkje naast u. Goed zo voor de spieren.
En dat was het…. heugelijk resultaat van het ‘onderzoek’. Hij had mij zo graag willen zien, had hij tegen zijn assitente gezegd die deze afspraak voor een bezoek van de dokter na twee jaar de ‘huisartsenpraktijk’ te hebben gebeld en gemaild om die afspraak. Op de vraag daarbij of ik in aanmerking kom voor een proefrit met een driewielerfiets of driewiel scooter kreeg ik eindelijk te horen, dat die vervoersmiddelen voor mij niet radzaam waren ‘in verband met mjn leeftijd’. De enige oplossing was die rollator. Dat moet ik geloven, want ik ‘wandel’ elke dag wel met tien lotgnoten die dat hulpiddel ook hebben. Ze maken je wereld alleen kleiner, zo wordt gezegd. Ik herken mijn geboortestad nauwelijks meer, of delen daarvan, waarvan ik aan het afscheid nemen ben.
Blij dus dat ik behalve een thuishulp heb die maandags en donderdags anderhalf uur komt om te strijken en te stofuizgen. En woensdag een ‘begeleidster’ om samen de boodschapopen te doen en de omgeving te zien die zo door enovatie en niewbouw zo veranderd is, dat er op sommige plekken niets meer te herkennen is, maar verder afscheid nemen van het oude en de woontorens van twintig hoog begroeten.
Ik ben opgenomen in een comité dat het behoud van de oude straat “Schaapsdrift” nastreeft als herinnering aan de tijd van onze vaders en moeders.

BEKENDE BONTE HOND

BEKEND ALS B0NTEHOND
Dat gezegde duidt meestal niet op gunstig bekend zijn, dus ik waag ik het er maar op dat dit niet op mij van toepassing is. Ik besefte opeens dat je met één boek bekender kon worden dan een andere schrijver met vijf of tien boeken. In mijn boek over “Presikhaaf Het verhaal” had ik de geschiedenis van Plattenburg ook beschreven.
Maar deze week verscheen de Plattenburgse nieuwsbrief met een foto van mij en een interview over mij over de volle breedte twee van de vier pagina’s. Dat was ten bate van het comité dat zich inzet voor het behoudb van de historische waarden van de wijk Plattenburg. Er waren in het gemeentenieuws artikelen verschenen, waarin de gemeente Arnhem bekend maakte dat er in opdracht van de regering een miljoen woningen bij gebouwd moesten worden. De gemeente Arnhem ging dus uitkijken om daar ruimte voor te vinden en vond die in en om de oudste straat van de wijk Plattenburg: De Schaapsdrift.
Ik had in mijn boek juist die straat als belangrijk omschreven. Het boek was als voor plaatselijke waarde al aardig verkocht. Sommige mensen in het park waar ik elke dag een uurtje verblijf, begonnen mij te groeten en met mij een praatje maken. Door die foto werd ik meer herkend en als ik even op een bankje ging zitten, kwamen er zomaar mensen op en om mij heen. Nou is mijn gewoonte dat ik iedereen groet die ik tegen kom. Maar nu werd dat nog meer op prijs gesteld en groet iedereen mij terug. Aardige jongen toch….
De burgemeester had mij voor mijn vrijilligerswerk waar dat boek een deel van was al met een lintje bedeeld, dus kwam dat hierbij ook naar boven. Misschien stimuleefrt dat anderen ook meer vrijwillgerswerk te doen, maar ook het besef dat daardoor meer naar je mening, als je die hebt, geluisterd wordt. Kan ik die verantwoording dragen? Het wordt soms gepubliceerd. Weg je privatie!
Over privatie wordt de laagtste jaren veel geschreven. Steeds meer mensen zijn bevreesd dat hun naam als ongunstig te grabbel wordt geooid. Het verhaal dat iemand schrijft wordt gepubliceerd en dan loop je dat risico. Men verzoekt in elk geval je naam niet te publiceren. Er zijn al mensen genoeg die jou dan liever dood hebben.
Dat zie je ook aan Bijbelschrijvers als Paulus. Een gedrongen figuur die vaak begeleid werd door geestverwanten, waaronder vele vrouwen, zijn omgeving afreisde om zijn mening te verkondigen. Hij liet het niet alleen bij praten, zijn brieven gingen rond en verschenen in de Bijbel waar 2000 jaar daarna elke dag mensen in lezen en voorlezen. Helaas kreeg hij behalve vrienden ook vijanden, waaronder de overheid en de leiders van Jeruzalem. Het leven van Paulus liep niet goed af. Als je dat leest dan zou je geen vrijwilligerswerk willen doen en vooral niet je gedachten opschrijven en laten publiceren.
Blijkbaar betaald bekenheid lof maar ook misnoegen, jaloersheid en zelfs haat. Maar als ´schrijven´ je te pakken heeft danm kan jem moeilijk anders. Inbrejuk in jem privatie, het zal je wat. Momenteel klaagt de overheid dat zelfs jongeren een taalachterstand hebben en ze niet meer kunnen schrijven. Dat blijkt nog nadeliger voor hen en de matschappij te zijn. Mag ik een briefje van u ontvangen­­­…. mIjn emailadres is P.Schreuder2@upcmal.nl

Kabaal

Kabaal van buren
Mijn buurman is knutselaar. Niet voor een paar uur, maar bijna elke dag hoor ik hameren en zagen of het in mijn kamer is. Ik heb zojuist om 9 uur bij hem aan de deur geweest. Hij deed open en ik groette hem vriendelijk en vroeg of hij zijn wonig aan het renoveren was. Nee, zei hij, ik maak even een kastje. Ik zei dat gisteren twee jonge politieagenten bij mij waren geweest met de vraag of zij even op mijn balconnetje mochten kijken. Dat is door een glazen plaat gescheiden van dat van mijn buurman. Ik vroeg niet waarom want ik was al blij dat ik visite kreeg. In de kamer zagen ze mijn boek liggen en het lintje hangen wat een leuke aanleiding was voor een enthousiast (reclame)gesprek.
Om kort te zijn: er veranderde niets aan het geluid. Het herinnerde me wel aan de tijdelijke afwezigheid van een zuster van de Adventgemeente. Haar straat èn haar huis werd die tijd (een half jaar lang) gerenoveerd. Mag je dan asjeblieft overstuur zijn?
Het doet niets af van de buurman. Hij woont daar pas een jaar. Was na tien jaar ontslagen uit de Koepel, waar hij had gezeten wegens drugsgebruik en -handel. Dat kwam hij netjes bij mij vertellen toen hij naast me kwam wonen. Ieder mens verdient een tweede kans, dus met een kopje koffie was hij welkom. Nou hebben we in Arnhem twee koepels. Eén is de Koepelkerk, de ander is de herinnering aan de Koepelgevangenis. Die laatste is al enkele jaren omgebouwd tot een flatgebouw of apartementencomplex, net als het grote bankgebouw van de ING en het zes verdiepeningen 300 meter brede kantoorgebouw van het hoger personeel van de Zijdefabriek ENKA, (Eerste Nederlandse Kunstzijde Arnhem) later AKZO-nobel (Arnhemse Kunst-Zijde Organon). Mijn ouders, zusje en ik, hebben veertig jaar de ENKA gehoord en geroken. Voortdurend met lichte vrees voor het ontploffen van de Zwavelhouderer
n aast op poten. Mijn vader en ik waren lid (ik voetbalde) van ESCA ((Enka Sportclub Arnhem) een sterke derde klasser met het voetbalveld oop “Het Lange Water)_ Club Arnhem(eNKA sPORT CLUB ARNHEM, EEN STERK VOETBALELFTAL VAN DE DERDE KLAS). dE HELFT VAN DE BEWONERS VAN HET AANGRENZENDE WIJK PLATTENBURG WERKTE BIJ DE ENKA.
In die flats kunnen ze ook een beetje weten wat de buurman doet. Maar die club (door de ENKA gesponsord) vergoedde veel.

WILDERS WAS HIER

DOLLE DINSDAG
Het is nu dat ik dit schrijf Dinsdag 27 februari 2024. Nu kan ik contoleren of het waar is wat in het verleden werd vastgesteld, dat op een dinsdag zaken werden ondernemen die men eerder niet voor mogelijk had gehouden. Mijn mening is dat men elkaar wat aanpraatte. Maandag was de eerste werkdag waarop gevoelsmatig beslissingen voor de rest van de week werden genolmen. Maar toch….
Het zou vandaag zulk en dinsdag kunnen zijn. De besprekingen tussen de politieke partijen om een regering te vormen, was gisteren al voor de tweede keer begonnen nadat men enige weken geleden er niet uit kwam. De zaak is dat bij de jaarlijkse landelijke verkiezing de partij (als je het een partij mag noemen) Wilders de tot ieders verrassing verreweg de meeste stemmen kreeg. De mens wil zich over het algemeen niet graag gecommandeerd voelen en hebben de behoefte zich kritisch over andere mensen, goepen en besturen uitlaten. Hoewel je niet mag discrinineren worden minderheidsgroepen als buitenlandse immigranten het slachtoffer. De wet van de bijbelse naastenliefde, overgenomen door een Christelijke staat, schrijft voor dat mensen om één of andere reden als werkeloosheid en verdrukking hun land ontvluchten en in een ander land, in dit geval Nederland, een beter leven en toekomst hopen te vinden, een goed onthaal mogen hebben. Wij hebben genoeg ervaring met de verdrukte Joden en andere ras- of volken, die in ons land en andere landen niet meer weg zijn te denken.
Helaas blijft er altijd wat vreemdelingenhaat over. En dat gevoelen stak bij de verkiezingen weer de kop op. En Wilders was de man die bij deze gelegenheid daar gloedvol woorden aan gaf. Het klonk niet erg vriendelijk wat hij zei, eerder wat haatdragend. De buitenlanders zouden bevoordeld worden boven de Nederlanders en als hij het voor het zeggen had zou hij de Nederlanders hun land weer terug geven, zo riep hij. En iedereen moet in de verkiezingstijd zijn mening duidelijk hoorbaar kunnen zeggen.
En ziedaar: Wilders kreeg grotere aanhang dan welke andere partij ook. En die partij moet de premier van Nederland worden als opvolger van nu demensionair premier Marc Rutte. De laatste stelt zich niet herkiesbaar en wil zijn krahten beproeven in de NAVO. De andere partijen moeten ook ministers leveren, maar niemand wil dat onder de leiding van extreme Wilders. Deze ziet het een beetje verlegen aan en zegt dat die andere partijen “over hun schaduw moeten heen springen”. Die uitdrukking betekent eigenlijk de onmogeljkheid dat te doen. Wilders heeft al gezegd dat hij de vele uitdrukkingen van zijn vremdelingen haat niet meer zal gebruiken en zo de andere tegemoet zal komen. Maar de anderen zeggen dat daarnee de overtuiging van hem en zijn aanhang niet is weggenomen en hij zich als premier zich op één of andere manier zal laten gelden. Kortom: de zaak is vastgelopen en nu wil en moet men weer opnieuw beginnen met onderhandelen. Policie speken al van een meerderheids- of mnerheidskabinet, wat men daaronder ook moge bestaan.
Maar de enige mogelijkheid volgens de wet dat Wilders door zijn meederhed van stemmen de premier wordt, “bijgestaan” door bijvoorbeeld een gekozen minister van buitenlandse zaken en een minister van binnenlandse zaken, die geleverd zal worden door de andere drie onderhandelaars: Pieter Omtzigt, Caroine Pas en Frans Timmermans, aldus samen “rechtdoende aan de verkiezingsuitslag.

Nasleep spannend weekend

Nasleep spannend weekend
Dagboek 21-2-24
Vandaag ging de gemeentelijke begeleidster Jasmijn, in haar auto met mij als elke week boodschappen doen. Ik kon eerst aan haar mijn ‘nogal’ schokkende belevenissen van het afgelopen weekend kwijt met mijn commentaar. Daar was weinig op te zeggen, behalve enig medeleven. Het luchtte mij op en ik kreeg mijn gevoel van humor weer terug. Je moet toch samen wat te lachen hebben? Maar de eerste die we tegen kwamen was de vrouw van Toon Jager, die mij vroeg of ik van Toons overlijden gehoord had. Ik had dat al eerder van een dame gehoord, maar toen wist ik niet meer dat het Toons vrouw was die nu weduwe is. Zij wandelde met haar (was ‘hun’) hond  in het parkje Sacre Couer waar ik haar ontmoette. Toon was het jaar eerder dement geworden zoals elke vijfde mens. Wij voetbalden samen in ESCA (Enka Sportclub Arnhem) op Het Lange Water Arnhem (voor het geval dat er nog overlevenden zijn die dit lezen). Wij hebben niet eens beschietingen of bombardementen nodig om te sterven. Het gaat vanzelf wel, ondanks het nooit heemaal went. Misschien ben ik de enige oudclubgenoot van Toon. Overbuurvouw Els kwam met de rouwadvertentie aan waaruit viel op te maken dat de vrouw van Toon het huis, waarin zij samen veertig jaar hadden gewoond, in de verkoop zette en de kinderen dat bedrag erfden. Trek zelf je conclusies.

Ik wens zijn weduwe veel troostrijke gedachten en herinneringen toe. Toen kreeg ik van haar het lichte verwijt dat zij en Toon toch bij de uitreiking waren van mijn boek door de wethouder in de stadsbibliotheek in de Mariënbrgstraat?

Nasleep spannend weekend
Dagboek 21-2-24
Vandaag kwam de gemeentelijke begeleidster Jasmijn met mij als elke week boodschappen doen. Ik kon eerst aan haar mijn belevenissen van het afgelopen weekend kwijt met mijn commentaar. Daar was weinig op te zeggen, behalve enig medeleven. Het luchtte mij op en ik kreeg mijn gevoel van humor weer terug. Je moet toch samen wat te lachen hebben? Maar de eerste die we tegen kwamen was de achterbuurman van Toon Jager, die mij vroeg of ik van diens overlijden gehoord had. Ik had dat al van Toons vrouw gehoord die met haar (was ‘hun’) hond mij in het parkje Sacre Couer ontmoette. Toon was het jaar eerder dement geworden zoals elk vijfde mens. Wij voetbalden samen in ESCA (Enka Sportclub Arnhem) op Het Lange Water Arnhem (voor het geval dat er nog overlevenden zijn die dit lezen). Wij hebben niet eens beschietingen of bombardementen nodig om te sterven. Het gaat vanzelf wel.
Met Jasmijn, op haar aanbevelen, na het doen van boodschappen, langs de Rijn vanaf Westervoort naa de binnenstad van Arnhem gereden. Die had ik in tientallen jaren niet gezien. Ik wilde weten wat daar aan woningen, gebouwen, werkplaatsen en straten waren gesloopt en bij gekomen, want net als het leven van de mens is net als het leven van een stad: een komen en gaan. Jijzelf bent daar deel van. Vergeefs gezocht naar de Oeverstraat 40 gezocht waar de uit hout bestaande boekbinderij vam Gerard van Dalen stond. Omdat ik niet voldoende hersens had om na mijn veertiende jaar op ULO, HBS, Gymnasium enz. door te leren, moest ik een vak leren. Mijn vader (beste kleermaker bij kledingzaak Van Dijk&Witte aan de Rijnstraat) zei: met een vak ben je altijd onder dak. Ik heb het geweten. Die vier jaren waren de verdrietigste en slechtste jaren van mijn leven. Ik had me beloofd eens op die plek te spugen.
Natuurlijk was die smerige binderij er niet meer. We konden niets eens daar door die nauwe straatjes koen. Maar met al die nog bestaande structuur en gebouwen tot twintig verdiepingen hoog, schonk het terug zien en het nieuwe zien enige genoegdoening.

Dagboek 19-2-24
Weekende wel…
Had van de ZdA-Arnhem bericht gekregen dat Sabbat 17-2-24 de speciale dienst zou zijn met voetwassing en Heilig Avondmaal.
Gewoonlijk begint de dienst met de Sabbatschool om 10.00 uur en vevolgt daarna om 11.00 uur de predikdienst en daarna nu niet om 12.00 uur de zgn ‘koffiedienst’. Dat bleek voor mij enige aanpassing nodig van de tijden vervoer door de chauffeur van ‘Auotmaatje’, de vrijwilligersdienst van de stad. Ik bestelde twee dagen van tevoren twee ritten, één om 10.45 van huis naar de Adventkerk Parkstraat 46, de tweede om 13.15 uur van de kerk naar huis. Op zich al moeilijk genoeg, want stel je eens voor dat die automaatchauffeur of ik in die twee dagen tevoren griep krijgen of kiespijn. Noch Automaatje noch de chauffeur zijn op die dag niet te bellen en ik kan met die wijziging niet twee dagen te laat komen.
Nog erger: die chauffeur (kan ook chauffeuse zijn) haalt mij om 13.15 uur uit het koffiehonk, waar hij elke week een kopje koffie mee drinkt, en ziet daar niemand op hem wachten. Ik heb een overdosis verantwoordelijkheidsgevoel (één woord), dus wil ik iedereen opbellen die misschien een oplossing voor dit vraagstuk heeft. Helaas heb ik mijn smartphone niet bij me om te zien of naam en i-phonenummer voor de eerste keer van mijn en zijn/haar leven is te bereiken.
Het enige voordeel daarvan is dat die derde dienst niet door ging. Mijn kortetermijnsgeheugen i niet je dat meer, zodat ik helaas dat gat niet kan invullen. Dus de volgende keer in mijn website het gevolg waar ik zeer benieuwd naar uit zie.
Wel constateer ik thuis enige vermoeidheid die niet over lijkt te gaan. Dus op de hoek van de bank zitten prakkizeren hoe ik daarvan af kom en hoe laat ik nu moet eten en me tegenover mijn geloofsgenoten moet verontschuldigen voor mijn indringende verzoeken mij olp de hoogte te stellen van de bijzonderheden van de komende dienst om mij te kunnen voorbereiden.
Er was die avond geen film met Sandra Bullock, die zou laten zien hoe je liefde in je leven toe laat. Slapen deed ik de laatste weken toch niet en de volgende morgen na enige suffen toch wakker worden met onbehoorlijke druk midden op de borst en pijn beneden in de keel wat mij deed herinneren aan mijn vier jaren tuberculose in Sanatorium Oranje Nassaus Oord in Renkum waar reservekoningin regentesse Emma vroeger eenzaam huis hield. In hoeverre ik na mijn bevordering middels lintje en bijschrift tot de Orde van Oranje Nassau familie behoor, wil ik dat toch eens uitzoeken. Maar dat drukte mij niet zozeer, wel de a.s. manier van sterven, waarvan ik zoon Peter en dochtert Seraja in elk geval wilde laten kennis nemen, hoewel die het aanstellerij zouden vinden. Niettemin heeft Seraja een auto en Peter een fiets en  reservesleutel van mjn flat, zodat hij als gewoonlijk zonder aankondiging komt binnen stormen alsof er nooit iets is gebeurd.
Seraja de plantjes en bloemen uit de achterstalligheid halen en Peter mij vertellen van zijn laatste belevenissen op het gebied van zijn ziekten euma en artrose. Daarna verdwenen zij met enige voldoening, neem ik aan, van beide zijden. Pa leeft nog en iedereen heeft wel eens druk op de borst en keel.
Nu eens niet een handjevol slaaptabletten, maar slechs eentje met een paracetamolletje, en ziedaar, ik leef nog en wandelde vanmiddag, maandag 19-2-24, tussen 3 en 4 uur door het parkje of er volgens de mensen daar niets was gebeurd.
Niet te hard juichen jongen. Er zit nog iets. De overbuurvrouw komt met de advertentie van de vrouw van een vroegere speler van mijn elftal ESCA met het overlijdensbericht van haar man.
Aan alles komt een eind. Ik ontmoette hem elke dag in het park waar hj zijn hond Joep uit liet. Nu doet zijn vrouw dat. Vergeef ons onze fouten.

Ik wens zijn weduwe veel troostrijke gedachten en herinneringen toe. Toen kreeg ik van haar het lichte verwijt dat zij en Toon toch bij de uitreiking van mijn boek door de wethouder in de sytadsbiblioptheek in de M
Nasleep spannend weekend
Dagboek 21-2-24
Vandaag kwam de gemeentelijke begeleidster Jasmijn met mij als elke week boodschappen doen. Ik kon eerst aan haar mijn belevenissen van het afgelopen weekend kwijt met mijn commentaar. Daar was weinig op te zeggen, behalve enig medeleven. Het luchtte mij op en ik kreeg mijn gevoel van humor weer terug. Je moet toch samen wat te lachen hebben? Maar de eerste die we tegen kwamen was de achterbuurman van Toon Jager, die mij vroeg of ik van diens overlijden gehoord had. Ik had dat al van Toons vrouw gehoord die met haar (was ‘hun’) hond mij in het parkje Sacre Couer ontmoette. Toon was het jaar eerder dement geworden zoals elk vijfde mens. Wij voetbalden samen in ESCA (Enka Sportclub Arnhem) op Het Lange Water Arnhem (voor het geval dat er nog overlevenden zijn die dit lezen). Wij hebben niet eens beschietingen of bombardementen nodig om te sterven. Het gaat vanzelf wel.
Met Jasmijn, op haar aanbevelen, na het doen van boodschappen, langs de Rijn vanaf Westervoort naa de binnenstad van Arnhem gereden. Die had ik in tientallen jaren niet gezien. Ik wilde weten wat daar aan woningen, gebouwen, werkplaatsen en straten waren gesloopt en bij gekomen, want net als het leven van de mens is net als het leven van een stad: een komen en gaan. Jijzelf bent daar deel van. Vergeefs gezocht naar de Oeverstraat 40 gezocht waar de uit hout bestaande boekbinderij vam Geard van Dalen stond. Omdat ik niet voldoende hersens had om na mijn veertiende jaar op ULO, HBS, Gymnsium enz. door te leren, moest ik een vak leren. Mijn vader (beste kleermaken bij Van Dijk&Witte) zei: met een vak ben je altijd onder dak. Ik heb het geweten. Die vier jaren waren de slechtste jaren van mijn leven. Ik had me beloofd eens op die plek te spugen.
Natuurlijk was die smerige binderij er niet meer. We konden niets eens daar dor die nauwe straatjes koen. Maar met al die nog bestaande structuur en gebouwen tot twintig verdiepingen hoog, schonk het terug zien en het nieuwe zien enige genoegdoening, behoudens het verlies van emotie

Dagboek 19-2-24
Weekende wel…
Had van de ZdA-Arnhem bericht gekregen dat Sabbat 17-2-24 de speciale dienst zou zijn met voetwassing en Heilig Avondmaal.
Gewoonlijk begint de dienst met de Sabbatschool om 10.00 uur en vevolgt daarna om 11.00 uur de predikdienst en daarna nu niet om 12.00 uur de zgn ‘koffiedienst’. Dat bleek voor mij enige aanpassing van het vervoer door ‘Auotmaatje’, de vrijwilligersdienst van de stad. Ik bestelde twee dagen van tevoren twee ritten, één om 10.45 van huis naar de Adventkerk Parkstraat 46, de tweede om 13.15 uur van de kerk naar huis. Op zich al moeilijk genoeg, want stel je eens voor dat die automaat en ik in die twee dagen tevoren griep krijgen of kiespijn. Automaatje de chauffeur zijn op die dag niet te bellen en ik kan met die wijziging niet twee dagen te laat komen.
Nog erger: die chauffeur (kan ook chauffeuse zijn) haalt mij om 13.15 uur uit het koffiehonk, waar hij elke week een kopje koffie mee drinkt, en ziet daar niemand, inclusief mijzelf, op hem wachten. Ik heb een overdosis verantwoordelijkheidsgevoel (één woord), dus wil ik iedereen opbellen die misschien een oplossing voor dit vraagstuk heeft. Helaas heb ik mijn smartphone niet bij me om te zien of naam en i-phonenummer voor de eerste keer van mijn en zijn/haar leven is te bereiken.
Het enige voordeel daarvan is dat die derde dienst niet door ging. Mijn kortetermijnsgeheugen i niet je dat meer, zodat ik helaas dat gat niet kan invullen. Dus de volgende keer in mijn website het gevolg waar ik zeer benieuwd naar uit zie.
Wel constateer ik thuis enige vermoeidheid die niet over lijkt te gaan. Dus op de hoek van de bank zitten prakkizeren hoe ik daarvan af kom en hoe laat ik nu moet eten en me tegenover mijn geloofsgenoten moet verontschuldigen voor mijn indringende verzoeken mij olp de hoogte te stellen van de bijzonderheden van de komende dienst om mij te kunnen voorbereiden.
Er was die avond geen film met Sandra Bullock, die zou laten zien hoe je liefde in je leven toe laat. Slapen deed ik de laatste weken toch niet en de volgende morgen na enige suffen toch wakker worden met onbehoorlijke druk midden op de borst en pijn beneden in de keel wat mij deed herinneren aan mijn vier jaren tuberculose in Sanatorium Oranje Nassaus Oord in Renkum waar reservekoningin Emma vroeger eenzaam huis hield. In hoeverre ik na mijn bevordering middels lintje en bijschrift tot de Orde van Oranje Nassau familie behoor, wil ik toch eens uitzoeken. Maar dat drukte mij niet zozeer, wel de a.s. manier van sterven, ewaarvan ik zoon Peter en Seraja in elk geval wilde laten kennis nemen, hoewel die het aanstellerij zouden vinden. Niettemin heeft Seraja een auto en Peter een reservesleutel van mjn flat, zodat jij als gewoonlijk zonder aankondiging klomt binnen stormen alsof er nooit iets is gebeurd.
Seraja de plantjes en bloemen uit de achterstalligheid halen en Peter mij vertellen van zijn laatste belevenissen op het gebied van zijn ziekten. Daarna verdwenen zij met enige voldoening, neem ik aan, van beide zijden. Pa leeft nog en iedereen heeft wel eens druk op de borst en keel.
Nu eens niet een handjevol slaaptabletten, maar slechs eentje met een paracetamolletje, en ziedaar, ik leef nog en wandelde vanmiddag, maandag 19-2-24, tussen 3 en 4 uur door het parkje of er volgens de mensen daar niets was gebeurd.
Niet te hard juichen jongen. Er zit nog iets. De overbuurvrouw komt met de advertentie van de vrouw van een vroegere speler van mijn elftal ESCA met het overlijdensbericht van haar man.
Aan alles komt een eind. Ik ontmoette hem elke dag in het park waar hj zijn hond Joep uit liet. Nu doet zijn vrouw dat. Vergeef ons onze fouten.

ROEPING

Dagboek
ROEPING
Als je iemand roept doe je dat meestal met een verheven stem.
Als iemand jou roept doet hem dat eveneens met luider stem.
Iemand die zich geroepen hoort of voelt kan zeggen dat hij een “roeping” heeft ontvangen. Maar dat wordt hoofdzakelijk in godsdienstige kringen zo genoemd.
Het gaat er om wie die roep deed, waarom en waarover.

HERHALING
Je kunt inspiratie krijgen om een bepaald onderwerp te behandelen. Die inspiratie ontving ik de afgelopen tijd driemaal zo sterk, dat ik dacht, dat moet je inderdaad eens doen. Dat ééns´ verschoof je naar later. En zie…. later was je dat onderwerp en was je wat er uit te diepen viel en te overwegen kwijt!

DRANG
Wanneer de mens niet met soorten drang werd beproefd zouden wij niet bestaan. Maar ook als hij niet met verstand was begaafd dat ons het doet beheersen.
De bijna onbeheersbare sequeel drang is zo’n gave, net zoals iemand kan hebben om drugs te willen gebruiken, of wat talenten betreft de drang om te zingen, schrijven, spreken, schilderen, rekenen en wat dies meer zij. In de meeste gevallen is één van die talenten die hij ontvangt meer dan ‘normaal’ en wordt dat bevestigd door zijn beroepskeuze.
Bij al wat leeft, bewust of onbewust, bestaat de drang om zich te vermenigvuldigen. Vooral dat onbewuste is moeilijk te verklaren, zoals aan deze zin is te zien….
Wel kan iemand zo aan die drang toegeven, dat hij die verder wil ontwikkelen. Velen willen op dat gebied de beste ter wereld zijn. Dat is door de drang naar publiciteit die niet altijd kan worden vervuld of slechts ten dele. We kunnen hieruit vaststellen dat er goede, slechte, verkeerde en kleine of grote mate van drang bestaan.
Wanneer is wel of niet toegeven goed of slecht, is afhankelijk van je onderzoek wat het een of andere bij één of meer mensen heeft uitgericht. Ook zie je het resultaat bij jezelf. Het kan je wel of geen voldoening, geluksgevoel, verdriet, en ellende bezorgen. Waar kozen de Bijbelschrijvers, profeten, apostelen en in de eerste plaats Jezus Christus voor?

Dagboek 21-2-24

Nasleep spannend weekend
Dagboek 21-2-24
Vandaag kwam de gemeentelijke begeleidster Jasmijn met mij als elke week boodschappen doen. Ik kon eerst aan haar mijn belevenissen van het afgelopen weekend kwijt met mijn commentaar. Daar was weinig op te zeggen, behalve enig medeleven. Het luchtte mij op en ik kreeg mijn gevoel van humor weer terug. Je moet toch samen wat te lachen hebben? Maar de eerste die we tegen kwamen was de achterbuurman van Toon Jager, die mij vroeg of ik van diens overlijden gehoord had. Ik had dat al van Toons vrouw gehoord die met haar (was ‘hun’) hond mij in het parkje Sacre Couer ontmoette. Toon was het jaar eerder dement geworden zoals elk vijfde mens. Wij voetbalden samen in ESCA (Enka Sportclub Arnhem) op Het Lange Water Arnhem (voor het geval dat er nog overlevenden zijn die dit lezen). Wij hebben niet eens beschietingen of bombardementen nodig om te sterven. Het gaat vanzelf wel.
Met Jasmijn, op haar aanbevelen, na het doen van boodschappen, langs de Rijn vanaf Westervoort naa de binnenstad van Arnhem gereden. Die had ik in tientallen jaren niet gezien. Ik wilde weten wat daar aan woningen, gebouwen, werkplaatsen en straten waren gesloopt en bij gekomen, want net als het leven van de mens is net als het leven van een stad: een komen en gaan. Jijzelf bent daar deel van. Vergeefs gezocht naar de Oeverstraat 40 gezocht waar de uit hout bestaande boekbinderij vam Geard van Dalen stond. Omdat ik niet voldoende hersens had om na mijn veertiende jaar op ULO, HBS, Gymnsium enz. door te leren, moest ik een vak leren. Mijn vader (beste kleermaken bij Van Dijk&Witte) zei: met een vak ben je altijd onder dak. Ik heb het geweten. Die vier jaren waren de slechtste jaren van mijn leven. Ik had me beloofd eens op die plek te spugen.
Natuurlijk was die smerige binderij er niet meer. We konden niets eens daar door die nauwe straatjes koen. Maar met al die nog bestaande structuur en gebouwen tot twintig verdiepingen hoog, schonk het terug zien en het nieuwe zien enige genoegdoening, behoudens het verlies van emotie.