Dagboek 13.2.24 POLITIEK

Dagoek 13-2-24
POLITIEK
Nederland ging weer stemmen. Geert Wilders kreeg bij de verkiezingen met zijn partij Forum Voor Democratie tot ieders en zijn eigen verrassing een geweldig groot aantal stemmen. De partij werd de grootste van Nederland en moest dus Wilders als premier van Nederland leveren die het nieuwe kabinet zou samen stellen.
Wat minder verrassend was dat het moeilijk werd politici te vinden die met Wilders als premier in het kabinet wilde zitten. Deze had in het verleden zich vijandig uitgelaten over de buitenlanders die wegens verdrukking in eigen land naar Nederland waren gekomen. Alles wat vreemd is wordt gewoonlijk door de meeste mensen met wantrouwen en zelfs als vijanden gezien. Daar hadden vroeger mensen uit Friesland en Groningen in andere steden onder te lijden omdat men vond dat zij de beste baantjes kregen. We herinneren nog de instroom van de Turken en Marokkanen die na de aardbevingen in hun landen geen huis en baan konden vnden. De lelijkste woorden als viezerds en opvreters weren hen toebedeeld.
Wilders had in zijn toespraken op die mentaliteit ingespeeld. Vooral moslims uit de Oosterse landen kregen het van hem te verduren. Hij stelde voor een ‘hoofdvoddentax’ in te voeren, en zo voort. Hij zou de Nederlanders aan Nederland terug geven, zo stelde hij, na zijn overwnning de Nederlanders voor.
De andere partijen voorzagen door zulke opvattingen en wetgevingen van een kabinet de grootste ellende in ons land. Na maanden discuseren onde leiding van een formateur werd door hem een verslag ingediend waarin stond dat de besprekingen met de vier grootste partijen geen goed resltaat haden opgeleverd.
We zitten nu in een impasse, waarin weer voorstellen worden gedaan voor een nieuw kabinet.
Iedereen wacht in spanning af.

 


SCHAAPS…DRIFT – Historisch besef

Verniewde Schaapsdrift en Heemtuin  Presikhaaf

GEMENTE UIT BALANS?

Het is dringen blazen om die honderdduizend door de regering vereiste nieuwe woningen te plaatsen. Liefst op een plek waar nog geen woningven staan en er een goede infrastructuur is, die de nieuwe bewoners niet op achterstand zet voor het doen van hujn boodschapen.

 

Een gevaarlijke ondernemin voor het gemeentebestuur! Met alle goede bedoelingen een voorstel doen, waarmee bewoners direct akkoord gaan, lijkt niet mogelijk. Het wordt meestal een overleg op lamnge adem en met veel frustraties.

 

Zo maakt de gemeente Arnhem bekend de historische straat “Schaapsdrift” op de schop te willen nemen. De naam van de straat verwijst reeds naar een verleden dat de schapen van de Veluwe eenmaal per jaar langs deze weg naar de grazige weiden in het Broek geleid werden om te overleven. Er liep een beek langs, die de schapenhoeders de weg wees naar die weiden. Later kwamen wegens die beek daar elf wasserijen. Ik woonde in de Maria van Gelrestrraat en hoorde tussen 7 en 8 uur ’s morgens de verschillende fluittonen om de beurt ons op Plattenburg wakker roepen. Als we van het trapveldje van de paardenwei hiswaarts gingen, lagen wij, dorstige kwajongens op onze buik het heldere water te drinken. Dat wij later vernamen dat het water door die wasserijen heel wat bleekmiddel bevatte, lijkt dat ons toch niet te hebben vergiftigd. Ik mag mij verheugen op mijn 98-jarige leeftijd.

 

De gemeente wil de oude schuren en opstallen en zelfs de later nieuw gebouwde huizen daar af te breken om daar zoveel mogelijk nieuwe woningen te bouwen. En, ik houd mijn hart vast: om zoveel nieuwe mensen te bergen: woontorens….

 

Niet genoeg? Dan is daar nog altijd de heemtuin en de paardenwei direct links af de spoorbrug onder door. Want, het is geen dreigemnent meer, maar een noodzaak, zo beweert de gemeente. Ligt dat nou aan de leeftijd, die ons ikn de touwen jaagt, of is het de realiteit van het welbevinden? Jarenlang mocht ik lid zijn van het Platform Presikhaaf. Wij beijverden ons voor: “de bewoonbaarheid van de wijk” en “het welzijn van de bewoners”. Daaronder behoorden blijkbaar ook het park Presikhaaf, waar ik mij voor ijverde, want het in de oorlog vernielde park met dode en vernielde bomen, struiken en paden is toch weer prettig te bewandelen. Weliswaar zonder uitzicht op het “ooievaarsnest”, maar wie daar oog voor hebben, vol met historie als de plek daar het ooievaarsnest stond, het Esperantohuis, de blokhut en het kinderkoloniehuis. Dat heet “het historisch besef”, waar de mens blijkbaar niet buiten kan. Want wat je vandaag denkt en doet is morgen historie waaruit je de les trekt voor de komende tijd.

 

Dus laat de mens die komt niet buiten dat besef, en bewaar plekken als de boerderij, de heemtuin, de beek en de Schaapsdrift, die je meer thuis doen voelen dan de vele dreigende woontorens.

 

Piet Schreuder

 


polarisatie

POLARISATIE

Winnen of Verliezen

 

Of er een reden voor was of niet, maar af en toe deden we voor de gezelligheid in de huiselijke kring spelletjes. Ook als we familie of geestverwanten over de vloer hadden, kwam vooral mijn vader met de kaarten te voorschijn om een potje te gaan jokeren, één-en-dertigen of hartenjagen. Met ze tweeën kon ook: pesjanse. En ja, laat ik niet vergeten: Mens Erger Je Niet. En ja, het kon niet anders: eentje moest er winnen en de rest verloor het spelletje. Daar zaten we dan op elke kant van de tafel of op de hoek van de tafel, soms een kommetje met nootjes naast je. Om de spanning wat te verlichten, een kopje koffie of een glaasje ranja. Je moest eens weten hoe die nuchtere mensen een gezicht op zetten als ze een kaart moesten trekken. Twijfel overheerste, zal ik troef olpgooien of en laag kaartje? Om het later goed te praten, zeiden de verliezers: Ach, het is maar een spelletje. In kroegen en casno’s werd er niet zelden een levenskwestie van gemaakt. Als iemand van vals spelen werd verdacht ging men vaak genoeg op de vuist. Dat was dus de keerzijde van het verhaal.

 

Het kon zijn dat daardoor mensen voor hun leven elkander haten. Als je maar de kans zag dan deed je die ander te kort. Wilde je vrienden worden met iemand dan vertelde je welk een smeerlap je die ander vond. Samen sterk om die ander er weleens onder te krijgen.

 

Helaas is dit een karaktertrek van alle mensen over de wereld. Natuurlijk maar een klein, onschadelijk beetje bij jou en mij, totdat er een omstandigheid kwam en er een, om wat men nu noemt: “een grenzeloos overschrijdend gedrag” ontstaat. Eén of een groep personen komen in het algemeen verdoemhoekje. Je loopt het liefst om zulk persoon of groep heen. De ander is niet meer veilig voor jou al negeer je hem/haar zoveel mogelijk. Je haalt al of niet ware bewijzen aan van de kwade kanten van de gehate. Je toont je als een psycholoog. Niemand die het beter weet dan jij. Je vind anderen maar stom als ze het niet zo zien. Bij een ruzie tot oorlog toe: het eerste wat sneuvelt is de waarheid.

 

Het kost niet veel moeite om de wereldsituatie zo te beoordelen en vast te stellen dat bij alle onenigheid tot oorlogen toe oorzaken en gevolgen zijn. Wat te doen om die gevolgen te vermijden? “Och, het is maar een spelletje” zeggen, telt niet meer, er zijn immers al gewonden en doden gevallen. Of dit alles ten goede kan keren? Niets is voor niets. Deze maal is het een offer, en wel jezelf, je eigendunk, je hoogmoed, je eigenwijsheid, en al wat je meer bij een onenigheid in de weg staat. Omdat ik vergeven wil worden, vergeef ik dan ook mijn tegenstander? Zie ik in hem/haar een mens zoals ik? Heb ik wel genoeg zelfkennis?

 

Het is altijd zo geweest, alleen noemt het vanaf 2022 tijdens een discussie over de wereldsituatie “Polarisatie”, wat betekent dat er twee polen zijn die elkaar niet kunnen naderen. Twee personen die eerst goed met elkaar opverweg konden, kunnen opeens vijanden van elkaar zijn. Maar niet alleen personen, maar ook kunnen zo twee rassen, twee landen, twee volken, of wat voor groepen ook zich gevaarlijk van elkaar afzonderen of gelijk gestemden zoeken en vinden om de anderen te bestrijden. Oorzaken van een oolog.
Weet dit voordat je en discussie begint.

 


De kwestie H.H.

De kwestie H.H.

Onderstaande bestand is vervangen door een gecorrigeerde, die beter is voor de website. Dus zoeken maar onderstaande tekst maar niet in website opnemen.

 

KARAKTER CONTRA KARAKTER
Eenheid in verschil, daarop zei ze: Daar geef ik geen antwoord op. Met andere woorden: dat gaat je niets aan. Zo werd het een inpertinente vraag. Excuses daarvoor. Om te zien in hoeverre we vrienden konden zijn en elkaar konden verdragen, dacht ik de verschillen van elkaar te noemen. Bescheidenheid. Weet je wat inpertinent is? Ik vroeg een dame die zei dat zij over twee weken naar Spanje zou gaan, maar met ‘wie’ zij naar Spanje ging? Daar geef ik geen antwoord op, zei ze.dat kan toch niet helemaal uitmaken of je al of niet goed met elkaar kunt omgaan, laat staan om elkaar geven. Wij kennen best echtparen die totaal verschillend zijn en vaak ruziën, maar die toch weten dat ze bij elkaar horen en als het eop aan komt het voor elkaar opnemen. Ze zeggen zelfs soms zuchtend dat ze verschillend zijn, maar bedoelen daarmee dat het een mooi wonder is dat ze elkaar hadden ontmoet.

 

Onderstaande bestand is vervangen door een gecorrigeerde, die beter is voor de website. Dus zoeken maar onderstaande tekst maar niet in website opnemen.

 

KARAKTER CONTRA KARAKTER
Eenheid in verscheidenheid. Weet je wat inpertinent is? Ik vroeg een dame die zei dat zij over twee weken naar Spanje zou gaan, maar met ‘wie’ zij in Spanje ging, daarop zei ze: Daar geef ik geen antwoord op. Met andere woorden: dat gaat je niets aan. Zo werd het een inpertinente vraag. Excuses daarvoor. Om te zien in hoeverre we vrienden konden zijn en elkaar konden verdragen, dacht ik de verschillen van elkaar te noemen. Maar dat kan toch niet helemaal uitmaken of je al of niet goed met elkaar kunt omgaan, laat staan om elkaar geven. Wij kennen best echtparen die totaal verschillend zijn en vaak ruziën, maar die toch weten dat ze bij elkaar horen en als het eop aan komt het voor elkaar opnemen. Ze zeggen zelfs soms zuchtend dat ze verschillend zijn, maar bedoelen daarmee dat het een mooi wonder is dat ze elkaar hadden ontmoet.
Ik heb met die dame, met wie ik op mijn wandelingetje af en toe praat, zover ik kan na gaan, de volgende
Overeenkomsten: Geweldloos – Natuur – Geschiedenis – Vrijwilliger – Dieren – Reizen – Boeken – Boerderijen – Spanje – alg. kennis – meer opgeleid – naastenliefde.

Verschillen: De dame heeft (volgens mijn waarnemingen: Eigendunk – Complottheorieën (Samenzweringen) – Corona ontkennen – Haat – Wraak – Straffen – Tribunalen voor de overheid – Democratie vaak ontkennen – Overheden sowieso slecht – Verdachtmakingen – Wantrouwen – Paranoia – Jokken – Fantaseren – Twistziek.

De heer (ik): Faalangst bij veel werkzaamheden (o.a. publiceren – spreken in openbaar) – minderwaardigheidscomplex – stiekum trots op o.a. lintje – speelt in omgang soms comedie – praalt met gebrek aan schoolopleiding gecompenseerd met schriftelijke studies en ervaring (o.a. l.l. verpeger psych.inrichting) – 4 jaar dienstweigeraarskamp – reizen o.a. naar Helsinki als lichtmatroos op coaster en Jeruzalem per passagiersschip – trots op enige kennis van de historie van Presikhaaf – en niet tenslotte: schijntrots op mijn 98 jaar.

Discussie is alleen mogelijk als er verschillen in meningen zijn. Als iemand zich voelt aangevallen, schiet hij dadelijk in de verdediging. Hij rechtvardigt zich met argumenten. De ander bestrijdt die en komt met zijn argumenten. Twee meningen overt hetzelfde onderwerp zijn geboren. Dat hoeft dus geen belemmering te zijn voor de goede omgang. Een belangrijk veschijnsel is dat iemand die nog geen mening heeft over een bepaald onderwerp, de eerste persoon, die zijn mening met grote overtuigingskracht geeft, hij hem gelijk geeft. Misschien denkt hij er dan over na en zoekt bevestiging zonder de ander te hebben gehoord, of het minder heftig antwoord minder te hebben afgewogen. De nog neutrale toehoorder zou de zaak zelf mkoeten onderzoeken, maar is er niet toe in staat, of vindt het gewoon niet de moeite waard, of…. is te lui om e denken, helaas.

Als je het wel de moeite aard vindt en niet vooraf die jij aardig vind, gelijk geeft en na gaat denken en daarbij eerlijkheid betracht, dan zal hij net zolang naar de waarheid zoeken door de argumenten tegen elkaar af te wegen. Helaas weer: niets is hoinderd procent. Wie de volledige waraheid in pacht heeft mag het zeggen, zonder zelfverheerlijking en eigendunk. Och, hier komn we op het terrein van de eigenschappen die bij elk mens op de wereld door alle tijdenverschillend zijn. Pychologen en natuurkundigen spreken over de zegen van diversiteit in al wat leeft omdat men vortdurend de verschillen wil overbruggen en daarbij nieuwe ontdekkingen doet, wat de groei naar het ulltime kan bewerken.

Wij hebben het wel over de gunstige uitkomst die gewenst is: het geluk van mens en dier. Met frisse tegenzin moeten we vaststellen dat het ook een ongunstige uitkomst kan geven. Neem de ontwikkeling van de wapens, eerst met pijl en boog en daarna met chemische- en kernbommen…. Is het verwonderlijk dat de mens, al of niet ontwikkeld, besluit dat ieder mens zijn gebreken heeft, goede en slechte eigenschappen, die de volmaakt goede vestandhouding met naasteniefde en liefde voor het nog onbekende. Moet hij zich daarom overgeveven aan “het lot”?


BESTAAT GOD WEL?

Dagboek
Vrijdag 20 januari 2023
Deed langdurig mjn uiterste best weer een ‘nieuwe post’ (overdenking) in mijn dagboek te plaatsen. Ik doe dit nu op dezelfde pagina’s waarop ik een eerder stuk daarvoor had geschreven, in de hoop dat het bij “documenten’ komt en het kan oproepen, selecteren, reflecteren, copiëeren en tenslotte “plakken” in mijn ‘dagboek’, indien ik dat dan kan vinden en openen en als “nieuwe postst” kan inplakken.
Het vraagt toch wat begrip voor de aanwijzingen die je daarvoor kunt vinden. Jammer dat ik dat begrip blijkbaar niet heb, maar niettemin dagen lang volhardend naar de oplossing zoek. Het is immers sinds lange tijd mijn behoefte en gedachten in letters, woorden en zinnen vast te leggen en voor ieder die het wil lezen goed leesbaar te doen zijn. Voorheen had ik daarvoor papier, enveloppe, pen, inkt, postzegels en adressen nodig, sinds de computer kan worden volstaan met een ‘website’ op je computer.
Iiedereen die een computer heeft kan mijn website vinden door in een browser als b.v. Google tepen “www.blogspot.pietschreuder.com“.
Op het moment dat ik dit ‘concept’ schrijf, is het vrijdag 20 januari 2023, 9 dagen vóór mijn verjaardag op de 29e januari. Zoals ik in het begin schreef, probeer ik dit stukje met een eerder geschreven blog in mijn website te plaatsen.
Helaas: ik kan mijn eigen website daarvoor niet openen en weet niet daarvan de oorzaak is.
Onder “Nieuwe posrs” letter Verdana staande is tweemaal opgeslagen.
DAGBOEK Geheugen
GEHEUGENVERLIES TIJDELIJK?
De laatste vier dagen van Oktober 2022 werd ik behept met het vergeten van dagelijkse zaken, zoals wat voor dag het is en wat ik te doen had. Behalve de weenschap dat slikkken en praten bijna onmogelijk waren door de pijn waarmee dat gepaard ging, werd het comuniceren met mezelf en anderen moeilijker, zo niet onmogelijk. Vrijdag 4 november 2022. Ik kon dat nog juist mededeen aan de mensen uit mijn buurt, die af en toe op het bankje in he parkje Sacrte Couer naast mij kwamen zitten voor een praatje. Ik kreeg daarop van vooral bedeesd aandoende Jeanne het commentaar dat de oorzaak daarvan kon zijn dat ik meer dan anderen graag het woord nam. Maar dat was juist ter aanmoediging om anderen hun mening over het één en ander te laten zeggen.
Ik plaats dit bericht op mijn dagboek, wat in zeker zin mijn website “www.pietschreuder.blogspot.com” is. Want de wepsite is immers door iedereen gratis te lezen, zoals de fysieke uitgave van mijn boeken “Presikhaaf, het verhaal van een landgoed” (350 pagina’s), en “Piet Schreuder dagboek van een evacué in oorlogsijd” (250 pagina’s), gekocht moeten worden voor op schoot met een boekje in een hoekje.
De uitgave wordt bepaald door de mate van belagstelling hiervoor. Ik merk niets daarvan of ik moet de uitgever in Oosterbeek eens opbellen. Dit betreft ook deze website die hezelfe lot als bijna alle websites ondergaat. Daaruit valt af te lezen, dat ikzelf in de eerste plaats de lezer ben. Ik kan hoofdzakelijk een gesprekspartner naar mijn website verwijzen, wanneer het terzake is.
Als ik al dacht dat een beroemde schrijver als Harry Mulish geen reclame nodig had, dan herinner ik mij een berichtje in de krant dat Harry de speaker van de stationshal had verzocht om te roepen dat de schrijver Harry Mulish werd verzocht zich tot de speaker te wenden voor een voor deze schrijver zeer belangrijk bericht. Waarna Harry met zijn bekende rode halsdoek diagonaal lolpend door de hal liep, ervan verzekerd dat iedereen hem zag lopen…
Ik ben niet direct een spreker in het openbaar, waarmee ik bedoel iemand die een lezing voor een gezelschap in een zaal houdt of een beschouwing een blad plaatst. Wel ben ik, veel jonger zijnde, enige malen uitgenodigd om een lezing te houden over vredesvragatukken.
Als overtuigd en daadwerkeljk pacifist vredesbeweger en dienstweigeraar die vier jaar in een diensweigerarskamp zat, kon ik onmogelijk aan zo’n verzoek geen geboor geven, ondanks enige spreekangst.
DAGBOEK Woensdag 21-12-22
Werd om half negen wakker en wist totaal niet of het nu avond was en ik naar bed ging, of dat het in de morgen was en ik opstond.
Het is immers nu zowel ’s morgens als ’s avonds om half negen donker. Een tijd liggen verdoen met ‘hoe nu verder’, tot ik besloot op te staan en de tv of computer te raadplegen. Ik heb ook nog twee gratis kranten (ik had de abonnementen vergeefs opgezegd) en een tv-gids. Welk programma had k het laatst gezien? Ik heb een wandklok zowel in de slaapkamer boven mmijn bed als een wandklok in de woonkewkenkamer bovenb mijn bank. Met die schiet je natujurlijk ook niet op. HOe ik,lkangzamerhand tot de weerkeliojklheid kwam wee kjmamer genoeg niket meewr, maar het was wel verontrustend en alarmerend gebonden aan mijn leftijd van 97 jaar en 10 maanden.
Er was nog zoiets van die aard. Ik moet het woord DAGBOEK tussen mijn documenten in plaatsen en steeds opzoeken om te zien of ik de meest gedenkwaardige gebeurtenissen al of niet heb besschreven. Hoe lang ben ik nu gebonden aan de rollator, die mij voor een wandelingetje van een klkein uurtje door het parkje Sacre Couer op 5 minuten naast me brengt onderbroken mnet een half uurtje op het al enige maanden bankje op een hogere plek dichter bij Verpeeghuis Regina Paces (Koningin nvan de Vrede) met een ruimer uitzicht over het park tot aan het spoor waarahter de Hoge School Anhem nu wat meer tussen de kaler geworden bomen te zien is. Al gouw komt mijn meest trouwe mergezel Marco met border colley Fay voor het sociale praatje dat soms wat dieper gaat. Al een paar weken komt nu ook Matrisca uit Angerenstein met haar border colley Noah. Zij heeft ruim een maand gelden haar man verloren, zodat wij nu in het park zeven mede weduwen en weduwnaars tellen, al of niet met hun hond. Geen klagers of diep bedroefde gezichten. Langzaam vertelt iedereen iets meer van zijn/haar leven. Ik leerde toen het onderscheid maken tussen introverten (in zichzelf gekeerden) en exroverten zoals men mij zoum kunnen zien met mijn verhalen over mijzelf en (zonder roddelenj) over andere mensen dichtbij en ver af.
Ruim een jaar geleden was daar misschien eerder dan ik, de niet nader te noemen lerares Italinaans met liefde voor Spoanje,. Zij had haar hond verloren maar bleef toch haar wandelingetje in Scare Couer houden. Dat ik de meeste vakanties met mijn gezin in Spanje had gehouden, schiep eem band van herkenning. Van haar kreeg ik het e-mailadres. Ze vond mij blijkbaar ínterressant en ik haar, waardoor uit nieuwsgierigheid met vraag en antwoord wat meer van onze achtergrond en inzichten te vertellen viel. Zij kon in tegenstelling tot anderen e-mailen, dus schreven wij elkaar elke maand, totdat ik blijkbaar iets had gezegd of geschreven, waardoor wij met elkaar botsten.
Het was in de periode dat de complottheorieën en al of niet vaccineren tegen de pandemie Corona het gesprek van de dag was. Zij waarschuwde iedereen dat multimilliardair Bill Gates van Microsoft de wereld naar zijn verderfelijke hand wilde zetten en dat daartoe ook het vaccineren tegen Corona een middel was. Zij toonde aan dat het vaccineren je niet beschermde, want alleen de gevaccineerden kwamen in het ziekenhuis terecht. Ik vond die verkondiging volgens mijn inlichtingen in strijd met de waarheid. Ik zei dat haar onomwonden en zij toonde dat wij geheel anders dachten over de weredsituatie. Ik was zo stom har te zeggen dat ze mijn e-mailbrieven die dat bestreden kon blokkeren. Dat deed ze, en sinds die tijd kwam ze niet meer op mijn bankje zitten en liep ze mij zonder groeten voorbij. Ik zei nog eens dat ik mijn excuses voor mijn mogelijke verkeerde uitlating wilde aanbieden, maar toen zei ze kort dat zij mijn mailtjes niet meer ontving en niet meer wilde ontvangen. Het laatste wat haar ontviel was dat ik haar stalkte, een man die een vrouw dagelijks met zijn aanbidding tot vervelends toe iemand vervolgde. Dito een vrouw die een man zo vervolgde. Een pijnlijke zaak… Ik dacht nu opeens dat het weleens andersom zou kunnen zijn, dat zij met haar houding mijn aandacht wilde trekken of, minder leuk, zij zo daarmee wraak wilde nemen. Misschien waren we elkaar te dicht genaderd als man en vrouw met zekere genegenheid en dat zij daarmee dat gevoel ontkende. Hoe ook, het leeftijdsverschil, misschien wel 35 jaar, zou voldoende zijn om niet meer aan elkaar te denken. Probeer het maar eens…. iK blijf hopen op een verzoening waardoor normale omgang hersteld wordt
EVENWICHT
Ruim een maand geleden heb ik een aanvraag ingediend bij Medipoint, een instelling, gesubsidieerd door de gemeente om mensen te voorzien van hulp in de vorm van adviezen, oefeningen en middelen als een rollator. De ergotherapeute kwam bij me thuis en vertelde dat zij alleen zorgde voor de aanschaf van een ‘ligfiets’ waarmee ik een proefrit met een begeleider (de man die de fiets bracht) mocht maken.
Die man kwam toch met die ligfiets van 4 meter lang, dus kon hij hem mee terug nemen.
Dus geen andere adviezen of oefeningen van de ergotherapeute om te trachten mijn evenwicht zover in balans te krijgen dat ik geen hulpmioddelen meer nodig had.
Overnieuw zoeken naar hulp met dat doel. Op weg naar een onbekend aantal weken en maanden. Niet om hoopvol van te worden.
GEHEUGEN
22-12-1922
De laatste maanden meende ik vergeetachtig te worden. Ik kon, hoe ik mij ook inspande, niet op de naam van iemand of voorwerp of wat ook komen, terwijl ik heel zeker was dat ik die naam moest weten. En juist werd de laatste dagen op tv in gespreksgroepen de tijding besproken dat mensen klaagden over naweeën van de pandemie Coronacovid, o.a.: de concentratiestoornis. Nou moet ik voorzichtig zijn. Enige kennis van psychologie leert mij, dat wanneer ik mijn hersens wil dwingen iets te doen of te laten, ik daar soms juist niet in slaag. Zo ook met mijn geheugen op dit punt. Ik liet die zoektocht rusten en ging aan iets anders denken, en zie: opeens kwam die naam zomaar in mij op. De namen waren natuurlijk in mij opgeslagen.
Wel bemerkte ik ook dat ik gevoelens, gebeurtenissen en namen van de laatste weken even kwijt was en juist die van mijn kleutertijd, jeugd en jongerentijd zomaar ongevraagd voor mij stonden. Niet om bang van te worden, maar gewoon om rekening mee te houden. Het kan komen dat ik op bijna 98-jarige leeftijd af en toe op mijn leven terug kijk en ook dat ongewongen ervaar. Wel prettig terwijl ik probeer een dagboek te schrijven waarin gedachten aan verleden, heden en toekomst samen komen.
VERTEREN
Heden, 24-25-26 december 2022, de tijd van de viering van het Zonnewendefeest, dat christenen als het feest van de geboorte van Jzus Christus hebben overgenomen, eten velen zich feestelijk ongangs aan gesuikerd krentenbrood. En straks mmet oud e nieuw nog ene poaar olioebollen er overheen. Slaapt me daarop beter? Het verteringsproces vraagt immers veel zuurstof uit het lichaam, merkbaar in het hoofd. Dat wordt er suf van, wat slaperig maakt. Maar dat mag niet zo zijn dat ik die probeer ’s avonds 11 uur te gaan slapen met de bdoeling de volgende moirgen 7 uur wakker te worden, wat voldoende rust suggereert, of dat een wet vban Meden en Perzen is. Helaas, ik zit nu om ’s nachts 4 uur dit stukje te typen, maar na een stukjke muziek dat ik uit d compouter betrek, zal ik de worstelikng onder de dekens voortzetten. Een medicijn-slaapmiddel vertoort het slaapritme, zo lees ik. Het leven kan vermoeiend zijn, maar niet zo, dat je daarvan in slaap valt. Denken is gelijk aan piekeren, en dat kan zo vermeiend zijn, dat je burn-out krijgt. De mensheid raakt in zichelf verdwaald, wat wakker houdt. Komt goed….

Wat komt hierna?

In het meest gelezen en oudste boek staat in Openbaring 21 samengevat: “Ik schep een nieuwe hemel en aarde waarin gerechtigheid woont en waarin geen dood of rouw meer zal zijn”. Ik ben in 1925 geboren, dus is het voor mij makkelijk te onthouden wat in het boek Job:19:25-26, dat 800 jaar geleden voor Christus geschreven werd: Ik weet dat mijn redder leeft en hij zal tenslotte op de aarde ingrijpen. Ik zal hem met eigen ogen zien.”  Zie ook Openbaring 21:3-5.


COMPLOTTEN

Bij één der gesprektafels op de televsie zat de bekende joodse presentator Paul Witteman aan. Hij presenteert nu het programma “Podium Witteman”, waarin hij klassieke muziekstukken laat horen en ze toelicht. Nu werd hem gevraagd zijn mening te geven over de huidige wereldsituatie die precair is met zijn pandemie, klimaatverstoring en oorlogsdreigingen, waarvoor men totnutoe vergeefs naar de oplossingen zoekt en complottheoriën veroorzaakt.

Hij zei, dat één der oorzaken was het groepsdenken, dat zich uit in de beschuldigingen van een volk, een ras en geaardheden. Hij hoefde als Jood niet eens de holocoast aan te halen, de poging van Hitler alle Joden uit te roeien, omdat ze door hun slinkse streken, gericht op wereldheerschappij, een gevaar voor de wereld vormden. Als één of een paar Joden iets verkeerd deden, dan werd gezegd dat alle Joden slecht waren en als dat ras niet meer zou bestaan, de weg naar een betere maatschapij open staan. Hitler was daarvan overtuigd en zou bij die uitroeiïng wel een handje helpen. Het vreselijke gevolg van die stelling is over de hele wereld bekend.  Paul stelde daar tegenover, dat niet een geheel volk of ras als schuldige kan worden aangemerkt, maar één of meer personen uit elk volk en ras schudig kan zijn.

Wij kennen nog de veel gehoorde stelling, dat de buitenlanders en vooral de Turken en de Marokkanen de schuld zijn van de slechte oestand van de maatschappij en de wereld. “Die rijden maar in dikke Mercedens rond en krijg na binnenkomst direct een mooi huis, waar ik al jaren op zich te wachten”, ze luidde het.

Ik probeer elke dag minstens een half uurtje in het parkje Sacre Coeur naast ons flatgebouw te wandelen. Het ligt tussen een zorgtehuis en verpleeghuis in, waardoor wij daar veel ouderen en gehandicapten zien. Met anderen heb ik kunnen zorgen dat de slecht onderhouden paden en andere achterstallige onderhoud hersteld werden, net zoals ik mijn begaanbaarheid met het verwoeste park Presikhaaf toonde. Daar staat nu een boom met mijn naam er voor. In park Sacre Coeur hebben we een zestal banken in een halve kring laten zetten, waar nu bijna elke middag van ongeveer 3 uur tot half 5 trouwe bezoekers, vooral hondenuitlaters, bij elkaar komen voor een ‘sociaal’ praatje’. De mens leeft niet alleen, we hebben elkaar nodig. Dat gaat meestal vriendelijk, zelfs kameraadschappelijk, eraan toe. Het verleden, het weer, het groen, de dieren en de gezondheid zijn de hoofdmoten van het gesprek. Een enkele keer breekt het onderwerp geloof door. Voorzichtig, want je wilt een ander niet in zijn  levens-, geloofs-  en wereldbeschouwing kwetsen. De verhouding moet goed blijven bij zulke samenkomsten als dit mini-uije.

En nu is er een spelbreker gekomen in dat groepje, in de vorm van corona. Twee van de bezoekers en een nieuwe bewoner uit de buurt, die zich bij ons samenvoegt met zijn hond, blijkt bij het horen van het woord corona, ontzettend boos te worden en schreeuwt, dat het “allemaal bangmakerij is en verlakkerij, een complot van o.a. directeuren van farmaceutische fabrieken, die miljarden verdienen aan zogenaamde vaccins, naalden, mondkapjes, zeep en hygiënische middelen, waarmee je je handen moet wassen bij in de ingang van de winkel. Allemaal flauwe kul. Zelfs die goed verdienende ministers, vooral die Mark Rutte en Hugo de Jongh werken daaraan gul mee, die smeerlappen. Allemaal leugenaars. Lees die bladen “De andere krant, “De Gezond verstandkrant” en “Geen stijl” maar eens. Die durven tenminste de waarheid te vertellen. Die leugenaars zitten allemaal over de hele wereld in het complot om de mensen onder de duim te houden. Lees maar eens die verslagen en zie maar eens die foto’s en video’s, die tonen dat er in het buitenland niets aan de hand is. Ze hebben in Zweden en Colombia helemaal niet van die onzinnige regels als mondkapjes, handen wassen, anderhalve meter afstand bewaren, niet meer dan één bezoeker ontvangen, enzovoort. Laat je toch niet beet nemen. Ik laat me vast niet vaccineren, want de ziekenhuizen liggen vol van mensen die zich lieten vaccineren.”

Nu zitten die twee heftig betogende “denkers” samen op één van die bankjes, meer aan de zijkant. Ze vinden steun bij elkaar en beschouwen de anderen als domme mensen de daar niks over durven zeggen. Zij wel. Eén van hen heeft foto’s genomen van mijn door de gemeente geschonken boom en naar mijn zoon gezonden, die nu met mijn dochter in de ban van hun beschouwing zijn. Zij willen zich nu niet laten vaccineren.

Zojuist hoorde ik nog dat het dat handjevol miljardairs zijn, die samen meer geld hebben dan de rest van de wereldbevolking bij elkaar en van dat geld makkelijk de wereld konden verbeteren, als ze niet zo bang waren dan hun vermogen te verliezen. Dat zijn ook allemaal samenzweerders.

Die complotbedenkers zijn dezelfde individuele mensen, niet volken of rassen, van alle tijden, die ook de holocaust en andere volkerenmoorden ontkennen. Je hoeft eigenlijk geen psycholoog te zijn om de oorzaak van die gedachtespinsels te ontdekken. Ieder mens heeft angsten. De voorzitter van de Nederlandse huisartsenvereniging vertelde dat de meeste behandelingen door huisartsen bestaat uit ‘geruststellen’. Maar omdat de mensen zichzelf  gerust willen stellen, ontkennen ze de gevaren die hen bedreigen. Angst en pijn ervaren is zeer onprettig, maar daagt uit de oorzaak daarvan te ontdekken en de juiste middelen daartegen te vinden. Gestudeerden op dat gebied zoeken op professionele wijze daarnaar en dankzij hun vondsten en door de wereldgezondheidsraad goedgekeurde medicijnen en een gezondere levensstijl hebben, leven de mensen nu gemiddeld twintig jaar langer  dan honderd of minder jaren geleden.

Helaas moet ik vaststellen dat er bij elke godsdienstige richting, inclusief de grootste, het Christendom, zich ook complotdenkers bevinden. Neem Maarten Luther die de profetieën in de Bijbel zo verklaarde, dat de paus en zijn trawanten de anders denkenden wilde uitroeien. De paus kaatste terug dat juist Luther dat beest was. Die verschillende Christelijke richtingen hebben alle iets van die uitleg over genomen. De kwaal is van alle tijden. En eigenlijk is het vak van alle predikanten, theologen, voorgangers en rabbi’s aan de hand van de Bijbel of de Koran, de mens gerust te stellen. Als ze zich aan de geboden van God houden dan kunnen ze een beter leven tegemoet zien en als voorproefje de beloofde “rust en vrede, die alle verstand te boven gaat” ontvangen. Maar zonder een macht boven hen lukt dat niet. God bestaat en de door Hem gezonde Verlosser, Jezus Christus, zijn degenen, die het in principe wel deden. Wij kunnen zien dat door Hen voorspelde voortekenen reeds in vervulling gaan.

Zonder die anderen te willen beledigen: zij die zich weigeren te laten inenten en zich niet aan de door de regering voorgeschreven regels willen  houden, zijn juist degenen die zich laten besmetten en anderen besmetten. Ik ben het heus niet altijd eens met wat de regering doet, maar de kranten en bladen, die door de beëdigde onderzoeksjournalisten met hun ervaringen vullen, soms met gevaar voor eigen leven, verdienen meer respect dan die zogenaamde betweters. Echter, ik dien altijd, ook bij die harde woorden, te zeggen: “Als alle mensen waren zoals ik “moest” zijn, dan hadden we een betere wereld”. Talloze teksten in de Bijbel zeggen: “Er is geen mens goed”. Wij hebben dus voor een nieuwe gelukkige, tijdloze wereld, hulp van een hogere macht nodig. Duizenden jaren  wezen dat uit.

In het meest gelezen en oudste boek staat in Openbaring 21 samengevat: “Ik schep een nieuwe hemel en aarde waarin gerechtigheid woont en waar geen dood of rouw meer zal zijn”. Ik ben in 1925 geboren, dus is het voor mij makkelijk te onthouden wat in het boek Job:19:25-26, dat 800 jaar geleden voor Christus geschreven werd: “Ik weet dat mijn redder leeft en hij zal tenslotte op de aarde ingrijpen. Ik zal hem met eigen ogen zien.”  Zie ook Openbaring 21:3-5.


96

29 januari 2021 mocht ik herdenken dat ik 96 jaren heb volbracht. Dat is, afgerond, 2096 na de geboorte van Christus, wat elk jaar herdacht wordt, hoewel hij op een dag in oktober was geboren, en niet op 25 of 26 december, maar op de dag(en) van het afgodische zonnewendefeest, dat ze nu terwille van de niet joden daarheen hadden verplaatst en het “Kerstfeest” noemen. Kerst betekent Chritus. En nu dus versierd met een een ‘Christusboom’, waarbij een ‘Christustaart’ wordt gegeten. Dit voor de Bijbel- en geschiedeniskenners.

De dag voor mijn verjaardag, de 28e kreeg ik al een cadeautje: ik stond op, liep naar de slaapkamerdeur en voordat ik daar was kreeg ik een duizeling. Nou, ik wil je vertellen, dat een duizeling hel wat anders is dan wat duizelig zijn. Het is beide een tekort aan zuurstof in de hersenen, zo ik op de EHBO leerde. Duizelig zijn gaat na korte of wat langere tijd wel over zonder daaraan voortdurend herinnerd te worden. Als je die periode voorbij bent, denk je er niet meer aan. Een duizeling is heel iets anders: zonder aankondiging draait opeens de hele wereld om je heen; je hebt geen enkel oriëntatie punt meer om je aan vast te klampen; je tast in het ledige en valt tijdens dat tasten ‘ergens’ tegen aan.  Dat was in dit geval met mijn linkerzijde tegen mijn ledikant en mij rechterknie tegen de grond.

Een vreemde schrikwekkende gewaarwording. Na een korte bezinning probeer je enige malen vergeefs op te staan totdat je met alle wil van de wereld (je leeft immers toch) na wat kruipen overeind komt en voorzichtig je eerste passen maakt, je vasthoudend aan het dichtstbijzijnde voorwerp. Dat was in dit geval een stoel. Daarna uitkijkend naar een volgend voorwerp om aan vast te houden, enzovoort, tot je in het toilet bent om een plas te doen en je bij het fonteintje een kattenwasje te plegen. Daarna, steeds met de schrik in de benen, de keukenwoonkamer de volgende bezigheden als eten en drinken klaarmaken en dat opeten en bedenken wat ik verder dien te doen. Dat alles en de volgend bezigheden met lange tussenpauzen in zeer traag tempo.

Dokter bellen, maar die zegt toch wel weer: “gaat vanzelf over”. Vertrouw daar maar op. En ik wil geen klaagsteun zijn en ben me bewust tot de zeer ouderen de behoren met daaraan verbonden mogelijke gebreken, zoals ik van mijn leeftijdgenoten hoor. Toch mijn dochter opgebeld en met haar overlegd wat mij verder te doen stond. Dat onthoud ik natuurlijk niet, alleen dat ik niet zomaar op de fiets moet stappen. Stel je voor dat ik zo’n duikeling op de nabije gelijkvloerse spoorwegovergang krijg….  Ik had weliswaar enige malen een zachte landing met dat vervoermiddel gemaakt, vooral als ik plotseling moest remmen en stilstaan. Ik had op aandringen van mijn kinderen een voor mijn begrip peperdure damesfiets met lage instap gekocht, waar ik met minder gevaar kon op- en afstappen, mar nu staat dat apparaat sinds die duizeling mijn verwijtend in de slaapkamer aan te kijken. De flat is eigenlijk te klein. Bovendien woon ik op de tweede verdieping, eigenlijk ‘verhoging’ en ben met mij claustrofobie gebonden aan de lift. Ik wil niet een misantroop zijn, zoals de neef van mijn buurgenoot, Hans Dorrenstein, is en waarmee hij al presentator zijn brood verdient.

Maar het ergste komt nog. Twee dagen na die val had ik geen pijn, die kwam daarna pas hevig opzetten. Dat werd gelijdelijk minder, maar er bleef toch lang genoeg om de nachten daarna niet te kunnen slapen. Dus alleen maar woelen van rug naar buik en van rechterzijde naar linkerzijde. Besloot tenslotte voor het naar bed gaan een paracetamolletje en een diazepannetje te slikken. En dat hielp gelukkig. Nu ik dit schrijf ben ik zonder pijn. Maar de schrik en het duizelig zijn, zat erin. Je zult toch die duizeling op de nabije gelijkvloerse spoorwegovergang krijgen…..

En nu komt het: ïk moest wel even de dokter en de kinderen opbellen om ze van die val en de gevolgen ervan in kennis te brengen, omdat ze, indien nodig, mij zouden willen helpen. Want boodschappen per fiets durfde ik niet aan. Maar de telefoon deed het niet meer, ook het mobieltje was geblokkeerd. Zelfs de televisie gaf geen sjoege. Tot overmaat van ramp was ook de verbinding met de computer afgesloten. Zelfs een e-mailtje sturen was niet mogelijk. De thuishulp was bij het stofzuigen de dag ervoor flink tussen die vele verwarde kabels tekeer gegaan en van hun apparaten afgerukt. En welke kabels bij welke apparaten hoorden was voor mij in mijn zweverige toestand, knielend en gebogen, niet te ontwarren. Na een uur denken aan op oplossing voor mijn totaal afgesloten van de buitenwereld, kwam opeens de mogelijke hulp van mijn smartphone in mij op. Die had ik nauwelijks als telefoon gebruikt. Dus proberen maar. Ik zond aan de kinderen slechts de noodkreet “Help! Ik ben afgesloten!” Meer kon ik niet met dat piepkleine toetsenbord erop zetten, want als ik een letter denk te typen, verschijnen er wel drie dezelfde en andere letter en tekens te voorschijn. Nu maar wachten, want zoals velen kjken ze nauwelijks naar hun inbox. Na een halve dag eindelijk een luchtig berichtje, dat mijn kreet als een commando had geklonken, en dat werkt niet zo, zei dochterlief. Na uren kwam de zoon,, wiens verslagen van zijn stages ik mag nakijken, opdagen en na veel zoeken tussen de kabels bleek het contact uit de telefoonsnoer te zijn gerukt. Enfin, ik zag dat de coachkabel van de tv was verwijderd en na mijn moeizaam trachten hem weer aan te sluiten, deed die het ook weer. Dat was het dan voorlopig. Ik kon deze toestanden nu weer aan mijn kinderen meedelen en het op mijn website plaatsen hoewel die nooit wordt gelezen. Ik mag het lijstje boodschappen op Word zetten en versturen en dankbaar ontvangen. Het is me al een paar maal gelukt per de nu noodzakelijke ING de bonnen die ik van hen vroeg, te betalen. De schrik ik langzaam voorbij gegaan en kan mijn iets jongere correspondenten uit ervaring waarschuwen alert te zijn en te zorgen dat ze altijd iets bij de hand moeten hebben om je aan vast te houden.

Ik gebruikte voordien de laatste jaren voor mijn wandelingetje in het parkje naast me een wandelstok. Waarschijnlijk nam ik die voor de aardigheid (je weet maar nooit) mee uit de kringloopwinkel in de tien meter van mij verwijderde straat. Sindsdien kreeg die stok meer bekijks dan ik. Hij was rondom gedraaid en had een handvat, uitgebeeld met slangen- of geplatte hondenkop, zo werd door de bewonderaars gegist. Ben je als eigenaar toch ene beetje in beeld en krijg je de aandacht die ieder mens blijkbaar nodig heeft, vooral als hij met die andere helft van de mensheid, alleenstaand is. En dat was ik sinds mijn vrouw na steeds ernstiger paranoïde, die overging naar volledige dementie en ik alleen moest verhuizen, wat we mij een bron van ellende is. Mijn vrouw had bij gezond het grappige gezegde: wat nooit went in een vent. Of: een man wil maar één ding, maar een vrouw wil alles. De koning zei in één van zijn laatste  toespraken tot het volk: “Je moet niet gelukkig willen zijn”. Nooit een commentaar op die uitspraak vernomen. Wat bedoelde hij daarmee? Welke voorlichter gaf hem die uitspraak in? Ontmoet je bij het zoeken naar geluk dan juist het verdriet?

Stiefzoon ambtenaar Rob, die in het grensstadje Emmerik woont komt mij in elke geval met zijn auto ophalen als geestverwant voor de bijeenkomsten van de Adventkerk in de Parkstraat en op het prachtige Dunoplateau in Doorwerth aan de Rijn naast Heveadorp, waar geloofsgenoot Bertus Duijster geboren en getogen is en ons op dat prachtige gazon, zeven meter boven de ernaast stromende Rijn en uitzicht op de Betuwe tot aan Nijmegen toe, verwees. Bij de bocht van de Doorwerthlaan was de ingang waar een jong stel (in mijn ogen jong) ons vroeg of hier soms iets van de zevendedagsadentisten, een mond vol, was te doen. Ik vroeg: waar komen jullie vandaan? De jongeman zei: “Wij zijn ook Adventisten en gaan naar de diensten in Huis ter Heide”. Ik zei, “Kom ook eens kijken”.  Nu hebben we hier onze schoonmoeder op visite””, zei hij. Maar ze kwamen tijdens de dienst toch even aan de rand (ze hadden geen stoeltje bij zich) staan kijken, werden begroet en bij hun vertrek toegezwaaid. De dame bleek geloofsverwante Marianne Thieme die, naar zij later verklaarde uit de politiek te zijn gestapt om meer voor de Advent te kunnen doen.

Enfin, je ziet, dat ik met mijn leeftijd ook nog mee mag doen. Ook al koketteer ik wat met mijn onhandigheid in het begin van de corona onlinediensten. De Adventschrijver Reinder Bruinsma blogde in elk geval, dat hij ook niet de handigste was. Er werd gezegd: “Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht”. De Franse filosoof Descartes zei: “Ik denk, dus ik besta”. In, naar ik meen, Amsterdam, staat het sculptuur “De Denker”. De rug van zijn rechterhand onder de kin, alsof hij heel wat in zijn hoofd te dragen had. Zo je ziet, je bent niet de enige met fouten en gebreken. Je kunt echter wel hopen en geloven, dat je daarna deel kunt hebben aan een betere wereld met gelukkige mensen, waaronder jij en ik.

 


VRIENDIN

Ze sprong van het ene dak op het andere, een actiefilm waardig. Totdat ze bij een muur kwam, waar niet van af te springen was. Ze ging op die muur zitten. Ik stond met de rug tegen de achterkant van die muur en zei: “Sla je benen maar over mijn schouders”. Ze deed het. Ik bukte me en zo kon ze op de grond springen. Ze liep fris en fruitig, vrolijk en vrij voor me uit naar mijn huis. Ze was eerder in de woonkamer dan ik en zei tegen mijn moeder: “Ik ben de vriendin van Piet”. Mij moeder antwoordde: “O”, alsof ze haar verwacht had.
Nou, dat was het hele verhaal. Ik dacht dat ik er niets aan moest toevoegen. Maar je kan het natuurlijk niet nalaten over zo’n droom na te denken. Die vriendin had ik nooit eerder gezien. Wij waren beiden jong volwassen en voor elkaar bestemd. Ik voelde geen opwinding, wist haar gezicht niet, en zag niet wat voor kleren ze aan had. Ik kon haar niet beschrijven. Zij gaf geen uitleg aan mijn moeder hoe ze aan mij was gekomen. Kortom, het hoorde zo, en zij, mijn moeder en ik hadden er vrede mee. Wel voelde ik dat mijn moeder haar doel bereikt had: haar zoon had een gezellin, die haar taak als moeder over nam. Dat te weten was genoeg. Maar omdat je die gebeurtenis steeds weer beleefde, ga je er toch over blijven nadenken.
Ik heb een foto van mijn moeder die met haar drie zusters netjes gekleed, hoeden op, jurk en mantel tot over de knieën, naast elkaar over de Appelmarkt van Bolsward langs de gracht liepen. Ze hadden ongeveer dezelfde lengte, Jetske, de oudste en zorgzaamste, Coba, zelfstandig, Ida, de lang leve de lol, en mijn moeder, de gehoorzaamste. Ze poseerden niet en spraken niet op het moment dat iemand hen fotografeerde. Ze waren gewoon alle vier al enige tijd volwassen en hadden hun doel bereikt: vrome Jetske, getrouwd met gezette, eveneens ernstige en zorgvuldige letterzetter Tjeerd. Ze liepen niet ver van de ingang van het smalle poortstraatje dat naar drukkerij De Jongh liep. Coba, die met de radicaal socialist Nico, die een haringzaak had op de Appelmarkt, was getrouwd; Ida, die met de natuurliefhebber Free was getrouwd, die de spoorrails controleerde, en van het ene afgelegen spoorhuisje naar het andere verhuisde;
mijn moeder Geertje, die met idealistische Kees, mijn vader, kleermaker, was getrouwd. Ze hadden elk hun weg gevonden, of zouden die zeker nog vinden.
Zij hadden drie broers, die ons minder met hun vrouwen en kinderen bezochten: Jan en Douwe die naar Krommenie verhuisden; en Barend. De laatste was aan drank verslaafd. Hij zwierf door Nederland en Duitsland en leefde van de fooien die hij op parkeerplaatsen kreeg van de chauffeurs, op wiens auto’s hij had gepast. Waarom ik Barend het meest bewonderde, komt omdat ik ook meer van de wereld wilde zien. Ik schreef over hem een blogje.

Deze beschrijving kan ik ook op de vier broers en drie zusters van inclusief mijn vader Kees, toepassen. Dat werden bijnamen die zij aan elkaar gaven: twintig jaar oudere koloniaal Coene, Alcoholist alleenstaande timmerman Karel, Sombere kleermaker Piet, mijn vader, de idialistische kleermaker Kees. De zusters: bittere Rens, zure Aaltje en zachtmoedige adventistische Jo. Allen gerouwd.

Ook zij hadden grote eerbied voor hun ouders’. Het hoorde zo.

Ik ben God heel dankbaar, dat mijn vijf kinderen, waarvan twee stiefkinderen, mijn vrouw en mij ook zo beschouwden. Hoe vreemd dat verhaaltje, waarmee ik dit stukje begon, ook moge klinken. Het leven lijkt voor hen en mij als geleid.

Bestemming

Ik had natuurlijk dat verhaaltje kunnen opvullen met bijzonderheden om het prettiger leesbaar te maken: hoe het meisje uit mijn droom er uit zag, wat voor stem ze had en de kleur van haar ogen en haar haar. enzovoort. Maar het drong tot mij door, dat alles wat een mens schrijft door de lezer zelf al wordt ingevuld. Daarom leest iedereen een blog, boek of artikel anders en vindt de één het verhaal maar niks en de ander heel diepzinnig, mooi of toepasbaar metaforisch, een gelijkenis van zijn eigen leven. Geen wonder dat er zoveel verschillende godsdiensten zijn met elk een andere uitleg van teksten, gedeelten of de gehele Bijbel of Koran. En zijn zelfs in elke godsdienst als het Christendom duizenden gemeenschappen, waarvan elk meent, dat de anderen het allemaal mis hebben en zij alleen de inhoud begrijpen en dat aan anderen dienen te verkondigen. Nou ja, het lijkt een beetje slap, als ze dat maar zonder lichamelijk of verbaal geweld doen. Alle ogen zullen tenslotte geopend worden en zien wie dat vriendinnetje uit mijn droom is.


Er is verschil

In Arnhem staat de synagoge in de Pastoorstraat, de Lutherse kerk in de Spoorwegstraat tegenover de kampeertentenzaak Cohen, waar ik voor de jeugdclub de tenten huurde. Toen ik de kost probeerde te verdienen met stencilen, was mijn eerste klant de Heer Adema, hoofdonderwijzer van de Heselbergh-ULO (Uitgebreid Lager Onderwijs), hoek Dalweg. Katholieke kerken waren te vinden in de Hofflaan en de Steenstraat. Het grote herenhuis De Opbouw aan de Velperweg was het eigendom van de SDAP. De Esperantobeweging, de neutrale Geheelonthoudersverenigng en gelieerde groepen vonden daar onderdak. Ik had ze alle als klant. De Heer Cohen woonde in het huis dat aan de synagoge gebouwd was. Hij kwam het blad van de synagoge laten maken. Maar hij moest eerst nauwkeurig de proefdruk zien, omdat hij vooral erop lette of ik wel Gd zonder klinker had geschreven. Hij stierf later in Jeruzalem. Nog eigenaardiger was dat de eerste broodjeszaak met de naam Hermoza aan de smalle Varkenstraat in de binnenstad was gevestigd. Behalve aan de balie kon je kroketten en ballen gehakt uit de automaten aan de muur trekken, als je ze na in de gleuf ernaast een kwartje had gedaan, je het kwartje hoorde vallen.
 
Mozes, Salomé en Hartoghs
Vooral van zaterdagmiddag tot en met zondag was dat een pleisterplaats voor jong en oud. Langzaam maar zeker kwam er concurrentie. Hermoza adverteerde toen in de bladen met een tekeningetje van twee baby’s die bij elkaar in de luier keken. Er stond onder: “Er is verschil. Broodje Hermoza”. Ik werd gevraagd in het bestuur van de Gemeentelijke Senioren Fietstochten zitting te nemen, omdat juist ene Herman Mozes als bestuurslid was vertrokken. Je vermoedt al dat hij de eigenaar was van de broodjeszaak.
Een andere klant was de heer Salomé, de voorzitter van ASV Arnhemse Schaak Vereniging. Hij was bij het brengen en halen van het verenigingsblad heel openhartig, vriendelijk en uitgebreid van stof. Zijn vrouw was directrice van de psychiatrische inrichting Wolfhese. Ze woonden in een twee-huizen-onder-één-dak aan de miljonairslaan de Huygenslaan. In één van die huizen had zij een leerschool voor verplegend personeel in de psychiatrie. Ook zij was klant. De Huyghenslaan was tien minuten fietsen van mijn huis, dus kwam ik voor hun werk vaak bij hen thuis.
Bij al die klanten mag ik niet verzuimen Mr.Aalders te noemen, de secretaris van het Hoger Personeel van de ENKA (Eerste Nederlandse Kunstzijdefabriek Arnhem) nu Akzo. Stichter de Joodse heer Hartoghs’. Hij wonende aan de Velperweg, de Adventiste Zuster Bailly was zijn huishoudelijke hulp, zij mocht als het donker werd, het licht an doen. Na zijn dood werd een straat, achter het huis waar hij woonde, naar zjn naam genoemd. (Zie mijn blog aan hem gewijd)
Mr. Aalders vertrouwde mij zijn ijzeren stempelplaatjes toe, waarop de namen van de leden stonden, die ik moest gebruiken voor het stempelen van de namen op de enveloppen, waarin ik de brieven en notulen van de vereniging deed. Dat waren eens zeshonderd uitnodigingen voor de jaarvergadering, waarin tevens het grote belang stond van een grote opkomst van alle leden om een vuist te kunnen maken tegen de directie. Hij kwam een paar weken later met de opdracht nog een brief te maken en te verzenden. Ik vroeg hem hoe groot de opkomst van de vergadering was geweest. Hij zei `Lees de brief maar. Daarin staat dat van de zeshonderd leden er zes waren komen opdagen en dat waren de bestuursleden zelf. Dat omnisportvereniging “Enka Sport Club Arnhem”, waar ik bij voetbalde, in de elftalcommissie zat en redacteur was van ESCA Nieuws, slechts 2000 gulden per jaar van de directie kreeg, terwijl de rijkeluisclub Vitesse veel grotere bedragen van hen kreeg, is een andere zaak. Niet teveel mopperen. Mijn vader en ik en duizenden anderen hebben er meer dan voldoende plezier beleefd.
Ik wil met deze blog alleen maar duidelijk maken, dat er veel verschillen in het leven met die verenigingen en al die geschatte 3000 Christelijke groeperingen, blijkbaar nodig zijn om te beseffen dat van eenheid onder mensen, groepen, landen en rassen, nooit sprake is geweest en zal zijn, totdat ons idealistisch geloof in de beloofde nieuwe aarde is verwerkelijkt.
Als je iets niet direct begrijpt en na korte of lange tijd wel, dan wordt gezegd: het kwartje is gevallen. Dat hoop ik ook voor degenen die dit stukje lezen.